Εδώ θα διαφωνήσω ελαφρώς με την πρώτη σου παράγραφο αγαπητή μου Ανία. Έχοντας μοιραστεί μικροπρεπείς και μεγαλοπρεπείς σκέψεις εξίσου σε διάστημα δεκαετιών έχω να παρατηρήσω ότι θα ήταν καλύτερα να είχα κρατήσει φίλτρο και να μην είχα μοιραστεί τις πρώτες. Δεν έχει αφενός κανένα νόημα (εδώ είναι μάλιστα παντελώς εκτός του ελέγχου του συζύγου οπότε και που θα το πει του ασκεί κάποια "πίεση" θέλοντας και μη φέρνοντάς τον σε θέση αδυναμίας) κι αφετέρου αυτό που λέγεται δεν ξελέγεται: απλώς πέφτεις λιγουλάκι στα μάτια του άλλου. (Τουλάχιστον αν είναι να πέσεις στα μάτια του άλλου ας είναι για κάτι σημαντικό κι όχι για βλακείες.) Τις μικροπρέπειες πρέπει μόνοι μας να τις πολεμάμε μέσα μας κατά την ταπεινή μου γνώμη. Αυτή είναι η πορεία προς την αυτοπραγμάτωση άλλωστε.Στην συγκεκριμένη περίπτωση όλος ο καθησυχασμός που θα λάμβανε (που επιθυμεί να λάβει αναρωτώμενη σωστότερα) είναι ορατός δια γυμνού οφθαλμού: με κείνη κάνει παιδί και στρώνει σπιτικό. Όχι με την προηγούμενη. Οπότε...