Θα ηταν χαρά μου να είμαι εγώ ο άνθρωπος που θα σου απαντήσει, αλλά συνειδητοποίησα πριν αρκετά χρόνια ότι δεν ζυγίζεται η εξυπνάδα. Το λέω με την έννοια ότι κάποιος μπορεί να είναι πολύ ικανός στη δουλειά του, με τρομερές ικανότητες ελιγμού κι αποφυγής των κακοτοπιων, αλλά να έχει μηδενική συναισθηματική νοημοσύνη, είτε να πιάνεται κοροϊδο σε άλλα θέματα, να μη μπορεί να διακρίνει ποιοι τον αγαπούν και ούτω καθεξής. Αντίστοιχα μπορεί να γίνει και το αντίστροφο.Ασφαλώς, σπάνια γίνεται συμπαθής κάποιος που δημοσιοποιεί τα χαρίσματά του κι η εξήγηση ειναι πολύ απλή: όταν χρειάζεσαι παρηγοριά και αναπτέρωση ηθικού, δίνεις ένα ρόλο στον συνομιλητή σου, τον κάνεις να αισθάνεται σημαντικός ή και σοφός, αφού ειναι εκείνος που θα σε βοηθήσει εκείνη τη στιγμή και θα σε βγάλει από το αδιέξοδο. Αντίθετα, όταν δηλώνεις την υπεροχή σου, ο συνομιλητής σου ξαφνικά δεν έχει ρόλο. Δεν μπορεί να συμμετάσχει κάπως κι, ανάλογα με το χαρακτήρα και τη νοοτροπία του, μπαίνει σε άμυνα.Αλλά για να τελειώσω το απαντοσέντονο, θεωρώ ότι η συζήτηση σχετικά με το πόσο έξυπνος/ικανός είναι κανείς, πόσο ΘΕΛΕΙ να είναι, πόσο θέλει ΝΑ ΔΕΊΧΝΕΙ ότι είναι και τι ζητάει από τη ζωή του είναι καθαρά προσωπική υπόθεση και πρέπει να γίνεται αποκλειστικά και μόνο με τον εαυτό του κι όχι με τρίτους, εκτός κι αν υπάρχει πραγματικά προβλήμα αυτοπεποίθησης, όπου μπορούν να βοηθήσουν μόνο ειδικοί.