Μα το θέμα δεν είναι τι θα πούμε εμείς, αλλά το κόστος που έχουν άτομα από δικές μας αμαρτίες. Δηλαδή αν κλέβεις τον περιπτερά και έχει απώλειες σε βαθμό που αποκτάει χρέη από τη δική σου μεριά και κοντεύει να τρελαθεί ή αν είσαι μοιχός και βγάζεις την άλλη τρελή και την φλομώνεις σε ψέματα κι αμφισβήτηση ( πολλές φορές αυτά πάνε πακετάκι σε τέτοιες καταστάσεις) και προκαλείς ζημιά στην αυτοεκτίμησή του άλλου και ζει με λάθος δεδομένα η κριτική μας μαράνε; Επειδή όμως οι συνέπειες για έναν που κάνει μια πράξη πολλές φορές είναι μικρότερο από εκείνον που τις βιώνει ( στην τελική ένα άτομο έδρασε και πήρε ρίσκο εις βάρος κάποιου τρίτου και το δίκαιο θα ήταν να έχει αυτό και μόνο συνέπειες). Το κοινωνικό σύνολο επιφυλάσσει την κατακραυγή και την απομόνωση σε άτομα που δεν διστάζουν να κάνουν κάτι εις βάρος άλλου, βλέποντας ως δυνητικά ικανό να το κάνει ξανά. Δεν κρίνω αν λειτουργεί ή αν τελικά το κοινωνικό σύνολο κράζει τους σωστούς ή θαυμαζεί τους λάθος ανθρώπους που εντέλει κάνουν ζημιά σε πλήθος ατόμων και μολαταυτα, αντιμετωπίζονται με τιμές και δόξες. Το ιδανικό θα 'ταν να ζυγίζουμε από μόνοι μας τις πράξεις μας ως προς τις όποιες συνέπειες σε άλλους. Αυτό όμως μας λείπει γενικά σαν είδος αν δούμε στο σύνολό μας αν σκεφτούμε ότι είμαστε το μόνο είδος που δεν σκοτώνει καθαρά για λόγους επιβίωσης( είτε του είδους είτε δικής ανάμεσα στο είδος μας) αλλά απλά και μόνο επειδή μπορούμε και γουστάρουμε κιόλας.