Αν γενικά κολλάς εκεί που σε φτύνουν ή όταν σε φτύνουν, τότε φοβάσαι την εγγύτητα και δεν θες να ζήσεις κάτι πραγματικό. Ίσως όχι τέλειο, αλλά πραγματικό. Τώρα τα ζόρια είναι όταν είσαι κολλημένη-ος δεν σε φτύνουν ακριβώς, αλλά σε θέλουν περιορισμένα με τρόπο που είναι κομμένος και ραμμένος στον άλλον κι εσύ πνίγεσαι. Σαν καλό σκυλάκι σ' εκπαιδεύουν μάλιστα πως εσύ πρέπει να κάνεις το τάδε ή το δινά προκειμένου να σου προσφέρουν κάτι απλό. Αν μπεις σε τέτοιο τριπάκι, έστω από άγνοια και απειρία η αυτο-εκτίμηση και γενικά όλη σου η ζωή ανάλογα με το πόσο ξεροκέφαλο ή χαζό άτομο είσαι, μια κρίση θα την περάσει. Κι εδώ σε φτύνουν μεν, αλλά είναι χλέπα με πατ-πατ στην πλατούλα συνήθως και η κατάσταση γίνεται μια ατέρμονη τυραννία. Αυτά να προσέχεις. Φυσικά σε τέτοιες καταστάσεις, έχεις αποκλειστική ευθύνη και σημαντικές συνέπειες. Χρειάζεται, να μην περιμένεις ν' αναγνωρίσουν το δίκιο σου. Αυτά τα δύο να τα προσέξεις. Δεν έχουν γοητεία κι ούτε πάθος. Φθορά.Φθορά. Φθορά και πολλή μοναξιά. Ζήσε τα ωραία, τα χειροπιαστά. Πάρε και την χειροπιαστή απόρριψη κι αντί να σκέφτεσαι ότι πρέπει να κολλήσεις, κοίτα μη χάνεις στιγμές. Αυτό ισχύει σε όλα τα πράγματα. Να μην επιμένουμε εμμονικά εκεί που συναντάμε μόνιμα τοίχο, να μην τα παρατάμε επειδή κάπου-κάπου σπάμε τα μούτρα μας. Στην τελική, όπως λέει και το άσμα, όλοι δυο μέτρα γη θα πάρουμε, γιατί να φοβόμαστε τόσο να ζήσουμε κάτι, όταν η αυλαία και χάλια να είναι, θα πέσει στην ώρα της.