Στην ουσία είμαι εσύ σχεδόν 20 χρόνια μετά. Ό, τι και να σου πω για το μέλλον σου, δε θα το πιστέψεις... το μόνο που έχεις είναι αυτά τα 18 χρόνια που ζεις. Γι΄αυτό θα σου πω λίγα πράγματα για το δικό μου παρελθόν: την πάτησα κ εγώ, αλλά ευτυχώς για πολύ λίγο, με παρέες που δεν ταίριαζα. Στεναχωρήθηκα πολύ -και εννοώ πολύ- που ήμουν μόνη και δεν είχα άνθρωπο να μιλήσω, ούτε καν τα αδέρφια μου, που ήταν κατά πολύ μεγαλύτερά μου και συνήθως με κορόϊδευαν για οτιδήποτε... Προσπαθούσα να ακούω τη μουσική που ακούγαν όλοι, να ντύνομαι όπως ντύνονταν όλοι, να μιλάω όπως μιλούσαν όλοι, να αντιδρώ όπως αντιδρούσαν όλοι, μόνο και μόνο για να ταιριάξω με το περιβάλλον μου...και μετά ένιωσα τελείως μ@@@@@ς που είχα πέσει σ΄αυτή τη λούπα. Σαν από αντίδραση σ΄αυτή την τοξικότητα, και απολύτως σίγουρη ότι δεν υπήρχε καμία περίπτωση, όχι γκόμενο να βρω, αλλά ούτε μύγα να πιούμε έναν καφέ μαζί, άρχισα να είμαι εγώ, χωρίς να προσπαθώ να το επιδείξω σε κανέναν ή να πλησιάσω κανέναν. Και ξαφνικά μαζεύονται γύρω μου οι πιο ενδιαφέροντες τύποι που θα μπορούσα να συναντήσω, τους οποίους έχω ακόμα στη ζωή μου, ευτυχώς! Οι "χαρούμενες" παρέες που τόσο πολύ ζήλευα στην ηλικία σου πια έχουν χαθεί, κ από όσο μαθαίνω αποτελούνταν από παιδιά που ήταν πιο μόνα και πιο δυστυχισμένα από μένα. Αν μου επιτρέπεις να σου δώσω μια συμβουλή: μη μασάς! ακούγεται κλισέ, αλλά να είσαι ο εαυτός σου και όλα θα πάνε καλά. Θα βρεις το δρόμο σου. Στόχος δεν είναι να βρεις μια παρέα, αλλά μια παρέα που να αξίζει... καλή τύχη σε όλα!