Θα συμφωνήσω μαζί σου,στο ότι μεγαλώνοντας,αλλάζουν οι προτεραιότητες,η κατανομή του χρόνου διαφοροποιείται,οι σχέσεις επαναπροσδιορίζονται.Στην εξομολόγησή σου,με"χάλασαν"κανά δυο πραγματάκια,τα οποία δεν ξέρω αν ήταν λάθη στην έκφραση ή δείχνουν κάτι...Έγραψες ότι οι φίλες σου δεν σου λείπουν ιδιαίτερα σαν άτομα,αλλά τις νοιάζεσαι-εγώ για παράδειγμα,έτσι περιγράφω γνωστούς με τους οποίους διατηρώ μια φιλική συναναστροφή και βρίσκομαι μαζί τους μια στο τόσο.Τα δικά μου άτομα,αυτά που έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου,μπορεί να μην τα βλέπω καθημερινά,αλλά μου λείπουν και τα αναζητώ,όπως με αναζητούν κι εκείνα και επιδιώκουμε όσο γίνεται συχνότερη επαφή.Και το δεύτερο στο οποίο σκάλωσα,είναι η φράση"οι περισσότερες δείχνουν κατανόηση και γενικά έχουν ζωή".Μου φάνηκε ψυχρή η προσέγγισή σου και δεν εννοώ με αυτό,ότι παρακάτω που περιγράφεις την φάση με την φίλη σου που δεν δείχνει κατανόηση,έχεις άδικο.Η ζωή είναι μαραθώνιος.Κάποια στιγμή τελειώνουν τα σχολεία,οι σπουδές,τα μεταπτυχιακά,ξεκινούν οι δουλειές,σχέσεις αρχίζουν,σχέσεις τελειώνουν,γίνονται γάμοι,έρχονται παιδιά,υποχρεώσεις,δάνεια και γενικά πολλά μπορούν να συμβούν ή να μην συμβούν.Τι σημαίνει"δεν έχω ζωή";Επειδή κάποιος δεν έχει το δικό μου πρόγραμμα ή έστω παρόμοιο,δεν ζει;Αυτά ήθελα να γράψω και στο θέμα που καταλήγεις-στην φίλη σου που δεν κατανοεί,τα πράγματα είναι απλά.Εξηγείς και αν παρεξηγήσει,τότε δεν αξίζει...οι φίλοι στολίζουν τη ζωή μας,δεν την βαραίνουν! :)