Εγώ βλέπω οτι δύο άνθρωποι τίγκα στα ψυχολογικά ζορίστηκαν πολύ για να κάνουν "ό,τι κάνει όλος ο κόσμος". Δηλαδή μία "σταθερή" σχέση, που "πάει για σοβαρά", συγκατοίκηση κτλ. 'Οταν όμως δεν ξέρεις τι θέλεις ή τουλάχιστον δεν έχεις σταθερό σημείο αναφοράς σε αυτό που θέλεις (πχ θέλω αυτόν τον άνθρωπο για σύντροφό μου και τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα), το εγχείρημα είναι καταδικασμένο σε αποτυχία.Υπάρχει περίπτωση να του βγήκε το λάδι με το να το παίζει δύσκολη η εξ/νη ή να σκέφτηκε οτι μάλλον δεν ήταν αρκετά επιθυμητός, οπότε ξενέρωσε, εξαφανίστηκε και ησύχασε (το πιο υγιές).Από κει και πέρα θεωρώ οτι όταν έχουμε κάνει τραγικά λάθη και το έχουμε μετανιώσει πικρά, δύσκολα μας δίνεται η ευκαιρία να επιστρέψουμε και να επανορθώσουμε-δεν είναι πια στο χέρι μας, αλλά ακόμα και να είναι, τίποτε δεν θα'ναι το ίδιο.Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε και να κατευνάσει λίγο τις τύψεις, τις ενοχές, το κενό, το αίσθημα αποτυχίας, είναι να προχωρήσουμε μπροστά έχοντας μάθει από τα λάθη μας, βαδίζοντας προσεκτικά αλλά με αισιοδοξία οτι την επόμενη φορά θα τα καταφέρουμε καλύτερα.