Το καταλαβαίνω αυτό που γράφεις, ειδικά αν κάποιος είναι σε κατάθλιψη.Αλλά εγώ το έκανα καλύτερα το κοινωνικό γαιτανάκι στην πορεία και ξεκίνησε στα 26 μου. Ήταν να πάω σε συνάντηση πολλών ατόμων (πάνω από 5 μου δημιουργούσε πολύ άγχος) και είπα στον εαυτό μου "Πως θέλω να είμαι; θέλω να περάσω καλά;" , το έκανα πρόβα αυτό μέσα μου, οραματίστηκα τον εαυτό μου σε αυτή την κατάσταση χαλαρή, χαρούμενη και είπα ότι δεν θα περιμένω αποδοχή, αν τους αρέσω. Και δούλεψε τόσο καλά (κι εγώ πέρασα υπέροχα) που άρχισα να το υιοθετώ σε όλες τις κοινωνικές μου σχέσεις. Πια όσοι με γνωρίζουν νομίζουν ότι είμαι πολύ κοινωνικό άτομο και πραγματικά είμαι πολύ χαλαρή και δεν αναλύω πια το πως φαίνομαι στους άλλους. Από την άλλη γνωρίζω ότι είμαι εσωστρεφής και δεν το βλέπω ως κάτι κακό. Μου αρέσει να περνάω χρόνο με τον εαυτό μου (μπορώ να μη μιλήσω με κανέναν άνθρωπο για μήνες και δεν νιώθω μοναξιά).Ήμουν υπεραναλυτική και κατάλαβα ότι στις ανθρώπινες σχέσεις δεν χρειάζεται τόση ανάλυση. Και οι άλλοι άνθρωποι θέλουν να νιώσουν ζεστασιά και χαρά από εμάς, δεν είναι εξωγηινοι, τις ίδιες ανάγκες έχουν με εμάς. Το σημαντικό είναι να μην έχεις φοβερές προσδοκίες, αν προχωρήσει το πράγμα γιατί ταιριάζετε (και στους δύο όμως, δηλαδή και σε σένα) έχει καλώς, αν όχι, τότε να είσαι ευχαριστημένος με ότι δίνεται και αν δεν εισαι καθόλου ευχαριστημένος προχωράς παρακάτω.