Η κάθε περίπτωση μοναδική, όπως έγραψες, παρ' όλα αυτά -και λόγω του οτι ο έρωτας είναι αρχέγονος και πανανθρώπινος- πάντα θα υπάρχουν κοινά μοτίβα, κάποια κοινή διακλάδωση.Όσο η πληγή είναι φρέσκια ακόμη (και αυτό είναι σχετικό, το τι εννοούμε όταν λέμε "φρέσκια πληγή" δηλαδή), δεν υπάρχει τίποτα, μα τίποτα, που θα σου πεί κάποιος και θα σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα. Καμιά αγκαλιά, πέραν αυτής που λαχταράς, που θα σου χαρίσει ζεστασιά. Για τον πληγωμένο από έρωτα, ο κόσμος είναι -και θα είναι για πολύ καιρό- ένα σκοτεινό, ψυχρό και γλιτσερό μέρος, και δεν υπάρχει κανένα αντιστάθμισμα, τίποτα ικανό να λύσει αυτόν τον μόνιμο κόμπο στο λαιμό. Είσαι μόνος σου σ' αυτό, ακόμη κι αν έχεις φίλους-οικογένεια που σε στηρίζουν. Οι λόγοι που ζητάμε σε τέτοιες καταστάσεις "λέξεις παρηγοριάς", είναι στο συνολό τους γόνοι απελπισίας. Κι ό,τι γεννά η απελπισία, είναι φύσει σπασμωδικό κι αμήχανο.Τώρα, όσον αφορά τα υπόλοιπα ερωτήματα που έθεσες (πότε/πώς θα περάσει, είναι άραγε ο χρόνος γιατρικό κλπ), η απάντηση είναι πως, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, περνάει. Δυστυχώς δεν μπορώ να σου γράψω κάτι πιο συγκεκριμένο, καθώς οι παράγοντες που επηρεάζουν τη διαδικασία είναι πάρα πολλοί. Στη δική μου περίπτωση, κι έπειτα από τρία περίπου χρόνια απελπισίας, ο διακόπτης γύρισε εν μία νυκτί (ω ναι!). Ένα πολύ ισχυρό σοκ με αναισθητοποίησε, η οργή και το μίσος που έκρυβα μέσα μου χρόνια φούντωσαν και νεκρώθηκαν μέσα σε μιά στιγμή, ο τρόμος με κατέκλυσε -τι θα γίνει αν αυτό το πράγμα συνεχιστεί για άλλα τρία χρόνια(;), ματιά στον καθρέφτη, πόσο έχω γεράσει(;), πόσο έχω φθαρεί(;), για πόσο ακόμα(;) αξίζει όλο αυτό για έναν άνθρωπο που πρακτικά δε μ' αγάπησε ποτέ και που σε κάθε στροφή, σε κάθε ευκαιρία που του δόθηκε, με πάτησε σαν σκουλίκι και δεν γύρισε ούτε για ένα τελευταίο βλέμμα(;)- κι αυτό ήταν."Suddenly, I felt nothing".