Επειδή έχω βρεθεί στη θέση σου, σε χώρα που τα αγγλικά τους ήταν ανύπαρκτα κι έπρεπε εγώ να μάθω την δική τους, θα σου πω απλά τι δούλεψε σε εμένα κι αν θες το σκέφτεσαι. Η νοσταλγία δυστυχώς ή ευτυχώς δεν βοηθάει. Ναι, η καθημερινότητά μου ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη με την ζωή εδώ, οι φίλοι "έξυναν" την πληγή στα social, μου την έδινε και που δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με τους ντόπιους όπως ήθελα, γενικά ένα χάλι η ψυχολογία. Μέχρι που κατάλαβα ότι έπρεπε να συγκεντρωθώ στο προφανές: γιατί είμαι εδώ, ποιος είναι ο στόχος, τι θέλω να πετύχω. Το ζητούμενο ήταν η ΔΟΥΛΕΙΑ, μια δουλειά που μου επέτρεψε να αναπνεύσω οικονομικά, αυτό ήταν το δικό μου ζητούμενο, γι αυτό ξενιτεύτηκα κι έπρεπε να το υποστηρίξω. Βάζοντας λοιπόν αυτό στην ζυγαριά, σταμάτησαν να απασχολούν το μυαλό μου τα όσα "έχανα" εδώ. Δεν το συζήτησα ποτέ με τους δικούς μου, με ενδιέφερε να μαθαίνω τα ουσιαστικά νέα τους σε κάθε επικοινωνία. Το θέμα δεν είναι το τί θα πουν οι γονείς και οι δικοί σου, την πραγματικότητά σου εσύ την ζεις, δούλεψε σ αυτήν, ξεκαθάρισε τον στόχο κι όλα τα υπόλοιπα περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Καλή δύναμη.