Αγαπητή/έ εξ.,νομίζω ότι το γεγονός που περιγράφεις έχει να κάνει με την ανθρώπινη ψυχολογία,η οποία είναι αρκετά περίπλοκη και δύσκολο να αναλυθεί σε λίγες γραμμές.Κατ' αρχήν είναι υπέροχο,που συμπαραστέκεσαι σε μια οικογένεια ,που έχει ανάγκη από τη βοήθειά σου.Πολλές φορές όλοι έχουμε κάνει αυτές τις σκέψεις και σε καμία περίπτωση δεν εξαιρώ τον εαυτό μου. Αυτό μου συνέβαινε αρκετά συχνά παλαιότερα,ενώ τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να μην πέφτω σε τέτοιες παγίδες.Ο φίλος σου,λοιπόν,είναι ένας άνθρωπος 46 ετών ,νεότατος,όπου οι συγκυρίες τον οδήγησαν σε οικονομικά αδιέξοδα. Ίσως μέσα του να σκέφτεται ότι όλα αυτά είναι προσωρινά.Κάτι που το εύχομαι μέσα από την ψυχή μου.Δεν είναι κακό κάποιος να συνεχίζει να ονειρεύεται,ίσως να είναι ο τρόπος του,ώστε να μην παραιτηθεί από τη ζωή.Το ποσό που περιγράφεις είναι μηδαμινό στους καιρούς μας.Ακόμη και αν το κρατούσε για να καλύψει κάποια μελλοντική του ανάγκη,αυτό ίσα που θα επαρκούσε για να εξοφλήσει κάποιο λογαριασμό ρεύματος,σε καμία περίπτωση δεν επρόκειτο να του αλλάξει τη ζωή. Ίσως να ήταν μια ανάγκη του να φανεί ότι κάτι προσφέρει και εκείνος στη μητέρα του.Μια μικρή ανακούφιση μέσα του,ότι δεν παρασιτει εις βάρος της. Αν το δούμε εντελώς κυνικά το γεγονός,τότε πρέπει να παραδεχτούμε ότι είναι μια άσκοπη κίνηση.Για μας είναι μια τηλεόραση,για εκείνον είναι προσφέρω,νοιάζομαι,ικανοποιώ,αγαπώ,υπάρχω.Είναι εύκολο να πλουτίσεις ,αν αφαιρέσεις το συναίσθημα και ακόμη πιο εύκολο να γίνεις πάμφτωχος αν παραδοθείς σαυτό.Ίσως η σοφία να βρίσκεται στο να καταφέρουμε να ισορροπήσουμε ανάμεσα σ'αυτά τα δυο.Δεν είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρουμε ποτέ,αλλά αυτή η αέναη πάλη μεταξύ λογικής και συναισθήματος,είναι αυτή που μας διδάσκει και μας κάνει καλύτερους.