Καταλαβαίνω αυτή την αίσθηση: να βλέπεις τον σωστό τρόπο διαπαιδαγώγησης και να σκέφτεσαι το μικρό παιδάκι που ήσουν κάποτε χωρίς κανέναν δίπλα του να τον στηρίξει ενώ ενστικτωδώς καταλάβαινες πόσο λάθος ήταν όλα. Η μάχη που πρέπει να δώσεις όταν έχουν παραβιαστεί τα όριά σου είναι άλλου μεγέθους γι' αυτά που άλλοι τα είχαν σαν αυτονόητα. Επίσης, ας το παραδεχτούμε ότι δεν έχουμε όλοι την ίδια κράση. Άλλοι είμαστε πιο ευάλωτοι, δεν τίθεται θέμα επιλογής πάντα. Καλή δύναμη και πάλεψέ το όσο γίνεται και μπορείς να ζήσεις την ζωή σου όπως την γουστάρεις. Μην επιτρέπεις σε κανέναν να σε καταδικάζει κι ας είναι η ίδια σου η μάνα.
