Σου θύμισε δηλαδή κάποιον σαν τον Κλιντ Ιστγουντ να ετοιμάζει το λάσο και να τραγουδάει στην αγελάδα "τόσο καιρό μαζί μου και δεν έχεις μάθει τα δικά μου χούγια και τα φυσικά", με τις φλέβες να πετάγονται στο λαιμό :DΩραίο αυτό που αναφέρεις περί προσαρμογής και εξέλιξης. Συμφωνώ!Παρά το ότι το κείμενο είναι διάχυτο με σημεία υπερβολής και αλαζονείας, προσωπικά νιώθω μια συμπάθεια προς τον γράφοντα. Ίσως, επειδή αισθάνομαι ότι κάτω από το πομπώδες ύφος υπάρχει μια ουσιαστική απογοήτευση (δεν βρίσκει κατάλληλη σύντροφο). Ίσως επειδή, μετά από κανά-δυο ποτηράκια σε κανα ρεμπετάδικο, θα μπορούσα άνετα να αμπελοφιλοσοφώ και να ξεστομίζω αντίστοιχες μεγαλοστομίες :D