Μερικές φορές,συχνότερα απ'όσο φαντάζεσαι,όταν κάποιος δεν δίνει ευκαιρία σε κάποιον,είναι γιατί πολύ απλά δεν θέλει-τα υπόλοιπα υπαρξιακά,γαρνιτούρες για το πλασάρισμα.Υπάρχει και η περίπτωση,κάποιος να φοβάται,να νιώθει ανεπαρκής,να νιώθει ότι δεν του αξίζει να ζήσει κάτι,να μοιραστεί συναισθήματα με κάποιον που πραγματικά τον ενδιαφέρει.Αυτό όμως,είναι δικό του θέμα για να το λύσει.Ο καθένας σε αυτή τη ζωή,επιλέγει σωστά ή λανθασμένα.Αν κάτι δεν του αρέσει πια,προσπαθεί να το αλλάξει ή βολεύεται,μέχρι που να μην βολεύεται πια και τότε οι αλλαγές γίνονται πιο άτσαλα.Ο θάνατος,τον οποίο μπλέκεις στην κουβέντα,είναι τελεσίδικος και δεν μπορούμε ούτε να τον αποφύγουμε,ούτε να τον ξεγελάσουμε.Και ποιος δεν τον φοβάται;...Χμμμ,ο Καζαντζάκης έγραφε ότι δεν τον φοβάται,αλλά πες ότι ήταν εξαίρεση."Εεε,Θάνατε,δεν σε φοβούμαι...ένα μουλάρι είσαι,θα σε καβαλικέψω να με πας στον Θεό..."Όλα για τον άνθρωπο είναι.Και για να απαντήσω ξεκάθαρα στο ερώτημά σου(όπως πάντα-μέσω Καρδίτσας),ο άνθρωπος δεν φοβάται,αυτό που μπορεί να αλλάξει-την προσπάθεια φοβάται.Φιλοσόφησες εσύ,μνημόνευσα Καζαντζάκη εγώ...άντε καληνύχτες μας τώρα...