Αυτό που περιγράφεις είναι κλασσική περίπτωση μεταεφηβικής κατάθλιψης λόγω των προσδοκιών που έχεις από τη ζωή σου. Εγώ το έπαθα στα 21 και βούτηξα ένα χρόνο μέσα σε αυτή. Μου πήρε μεγάλο διάστημα να συνειδητοποιήσω ότι το πρόβλημα δεν ήταν η ζωή μου ή οι καταστάσεις μέσα σε αυτήν, αλλά οι προσδοκίες μου, όλα αυτά που είχα ονειρευτεί ότι θα κάνω όταν θα είμαι φοιτήτρια και επειδή δεν έγιναν όπως τα περίμενα ένιωσα αποτυχημένη, ενώ απαξιούσα και ότι καλό μπορεί να μου τύχαινε.Ξύπνα! Η ζωή δεν μας έρχεται όπως την ονειρεύομαστε. Ένα από τα μεγαλύτερα προσόντα για να μπορούμε να προχωρήσουμε στη ζωή μας είναι η ευελιξία, να μπορούμε να αποδεχτούμε αυτά που μας συμβαίνουν, να βλέπουμε τη θετική τους πλευρά και να μπορούμε να ελλισσόμαστε σύμφωνα με αυτά, βάζοντας σταδιακούς στόχους, χρησιμοποιώντας τα υλικά που έχουμε, για να προχωρήσουμε.Το κακό είναι συνηθισμένο στην ελληνική κοινωνία, δεν μας έμαθαν πως να προσπερνάμε όταν μας τυχαίνει κάτι που δεν περιμένουμε. Η ζωή σου δεν είναι κακή, εσύ την βλέπεις έτσι. Δεν είσαι αποτυχημένος, εσύ βλέπεις έτσι τον εαυτό σου.Κάτσε να δεις πως θα προχωρήσεις μπροστά, αφήνοντας όλες τις αρνητικές σκέψεις που σε ταλανίζουν.Σιγά σιγά γίνεται αυτό, βήμα βήμα. Εσύ περιμένεις ότι θα γίνει κάτι μαγικό αν απλά καταφέρεις να βάλεις έναν στόχο. Η μαγεία συμβαίνει σιγά σιγά χωρίς να το καταλαβαίνεις και είναι αποτέλεσμα του τρόπου σκέψης σου. Αν αποδεχτείς την κατάσταση, αν καταφέρεις να "συγχωρείς" τον εαυτό σου και δεν είσαι τόσο αυστηρός μαζί του, αυτές οι αρνητικές σκέψεις θα φεύγουν σιγά σιγά γιατί είναι αποτέλεσμα της απογοήτευσής σου, του θυμού σου, της ανασφάλειάς σου.