Εγω σε καταλαβαίνω. Μολις περασα στη σχολη της πρωτης μου προτιμησης απο εκεινο το χρονο κ επειτα ηρθα αντιμετωπη με αυτο. Η μανα ειναι το προτυπο μας, οταν την βλεπεις να παραμελεί τον εαυτο της και να κανει ανθυγιεινη ζωη και να είναι η μεγαλυτερη πηγη αγχους και αρνητικής ενέργειας αυτο σε πληγωνει πολυ βαθια και δεν ξέρεις πως να το διαχειριστείς. Αλλες φορες κλαις, αλλες φορές το εξωτερικευεις με θυμο απεναντι της. Ειναι δύσκολο. Αλλα το πιο δυσκολο απο ολα ειναι οταν δεν θελουν να το παραδεχτουν οτι εχουν καταθλιψη ακομα και οταν τους μιλας ηρεμα και τις παιρνεις με το καλο. Εγω δυστυχως που δε δουλευω ακομα και αυτο αρχισε η τουλαχιστον το αντιληφθηκα εγω οταν εγινα φοιτητρια κόλλησα καταθλιψη κ εγω. Γιατι προσπαθούσα να δωσω θετική ενεργεια σπιτι μου και καθε φορα που εβγαινα εξω ημουν η πιο βαρετη παρεα. Εκανα υποσυνειδητα κινήσεις της, μορφασμους της, χανομουν στο κενο, ημουν στεναχωρημενη και δε με γεμιζε τίποτα. Τωρα, 3 χρόνια μετα εχω καταφερει να κανω μικρα βηματα. Ειμαι και μοναχοπαιδι και εχω ενα βαρος παραπανω γιατι υπαρχει και πολλη υπερπροστασια σε σημείο να νιωθω τυψεις αν ανεξαρτητοποιηθω στο μελλον μολις τελειωσω τη σχολή.