Να κάνω μιά παρατήρηση, ως άτομο με ξεσπάσματα νευρικού γέλιου (παλαιότερα ειδικά ήταν αναξέλεγκτο, τουλάχιστον τώρα κάπως το πνίγω). Λοιπόν, εμένα με πιάνει ΕΙΔΙΚΑ σε καταστάσεις που δεν πρέπει να γελάσω. Μάλιστα, όσο πιο ακραία η κατάσταση και όσο περισσότερο προσβλητική για τους εμπλεκόμενους, τόσο πιο έντονο το ξέσπασμα. Το ίδιο και με τα αστεία (είμαι λάτρης του νταρκ χιούμορ). Όσο πιο ακραία, τόσο πιο αστεία μου φαίνονται. Κι ενώ μέσα μου ξέρω πως δε νιώθω έτσι -το αντίθετο-, ενώ καταλαβαίνω πως δε "πρέπει" να γελάσω, γελάω και το γέλιο μπόρει και να κρατήσει 20λεπτο ας πούμε.Τι να σου πω, περίεργη φάση.
