Σκέφτηκα και κάτι άλλο, πιο σατανικό. ( Αρκεί να μην έχεις πει ότι τα ξέρεις όλα) Κούκλα πάντα* αυτή την εικόνα θέλουμε να έχει σε μια πολύ έντονή σας στιγμή, με μια ωραία κοτόσουπα ( άμα θες μπορείς να βάλεις και κατιτίς για δυσεντερία, αλλά με επίδραση που ν' αργεί σχετικά). Μετά, αφού επιμείνεις και φάει αρχίζεις μια πολύ σοβαρή κουβέντα. Εσύ πρέπει να έχεις σταθερή φωνή, ούτε κλάματα ούτε τίποτα, και να τον κοιτάς έντονα στα μάτια. Να τον ρωτήσεις μερικά πράγματα για το τι σημαίνει αφοσίωση, ποια είναι η άποψή σου για ειλικρίνεια και στο τέλος με σοβαρό ύφος κι έντονο( όσο πιο θρασύδειλος, τόσο πιο άβολα θα νιώσει) τον ρωτάς πόσο καλά ένιωθε όταν σε κορόιδευε χτες και ετοιμαζόταν να βγει. Ρώτα τον πόσο μάγκας ένιωθε και πόσο ωραία ένιωσε. Του λες κι αλλά ωραία όταν πάει να μιλήσει. :) Όταν κάθεται σαν χεσμένος, τον κοιτάς επιτακτικά γι' απάντηση. Όχι σαν κουταβάκι αλλά μ' αξιοπρέπεια, απόσταση και απαξίωση. Αν δεν σε κοιτάει στα μάτια, ζητάς να το κάνεις. Και στο τέλος του λες πόσο λυπήθηκες γιατί πραγματικά δεν περίμενες να φερθεί τόσο λίγος. Ό,τι κι αν είναι, η φωνή σου και τα τελευταία σου λόγια θα τον στοιχειώνουν για καιρό και δεν θα τολμάει να σου στείλει ή να στο παίξει εύκολα μετανιωμένος.