To θέμα είναι πολύ βαθύτερο και θα το βρίσκεις συνέχεια μπροστά σου. Δεν υπάρχει "τι θα του πώ" εφόσον είσαι ενήλικη και αποφασίζεις για κάτι που σε αφορά κατ'αποκλειστικότητα. "Επειδή θέλω και μπορώ" είναι η απάντηση. Δεν θα την δώσεις όμως επειδή την επανάσταση των φρυδιών την κάνουμε στα 12. Στα 18 το πλοίο έχει ήδη σαλπάρει. Στα 18 έπρεπε να γίνεται επανάσταση για το πού/τι θα σπουδάσουμε και αν θα ψάξουμε δουλειά. Έχεις αργήσει πάρα πολύ. Κι έχεις αργήσει επειδή ακριβώς ο πατέρας σου σε έχει μεγαλώσει πατριαρχικά με τρόπο "υπερπροστατευτικό". Η απαγόρευση του βγαλσίματος των φρυδιών είναι μια απαγόρευση στο να διεκδικήσεις "ελκυστικότητα" για τον εαυτό σου με την σύμπλευση με την μόδα/ρεύμα/πλειοψηφία. Θέλει να σε "προστατέψει" κι αυτή η προστασία δυστυχώς στο μυαλό του ταυτίζεται με το άλλο φύλο. (Από το οποίο άσε με να μαντέψω έχεις μηδενική εμπειρία). Κι αργότερα θα σε "προστατεύει" με τον ίδιο τρόπο απορρίπτοντας όποιον σου γυαλίζει ή καθηλώνοντάς σε σε πρότυπα που εκείνος θεωρεί "σεβαστικά" και θα ζεις την ζωή με τις προσδοκίες ενός άλλου κι όχι τις δικές σου. Αν πρόκειται να διεκδικήσεις κάποια στιγμή μια ζωή δικιά σου μια ζωή ενηλίκου κι όχι αιώνιου παιδιού (όπως τόσα και τόσα στην Ελλήνα) από κάπου πρέπει να ξεκινήσεις. Θα'ναι τα φρύδια; Ας είναι τέλος πάντων έστω τα φρύδια! Καλή δύναμη. Μια κι έξω.
