Έχω την αίσθηση ότι δεν διαβάζουμε προσεκτικά. Λοιπόν..."Όταν το συζητήσαμε, μου είπε ότι θα μου πάρει το σπίτι και το μωρό γιατί εγώ είμαι ανίκανη"Εκείνος πρώτος ανέφερε ότι θα πάρει το μωρό. "Χθες όμως με φώναζε που... και καρ... μπροστά στο μωρό και εκείνο έκλαιγε με τις φωνές.."Το μωρό δεν μπήκε σε καμμία μέση. Το μωρό ζώντας στο ίδιο σπίτι (μιας και δεν μένουν στο Μπάκινγχαμ να έχουν 58 δωμάτια το ένα στην ανατολή και το άλλο στη δύση) μοιραία άκουσε τις φωνές και όπως όλα τα μωρά από καταβολής κόσμου αγχώθηκε με τις φωνές και έβαλε τα κλάμματα. Αυτό είναι το γεγονός. Θα προχωρήσουμε στην κρίση κατόπιν."Τί μπορεί να κάνει με το μωρό? Δεν θέλω να το παίρνει καθόλου, δεν τον εμπιστεύομαι."Η ερώτηση έγκειται στον φόβο μην της πάρει αποκλειστικά το μωρό. Το πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα κι αναρωτιέται μήπως πρέπει εκείνη να πάρει την αποκλειστική κηδεμονία επειδή δεν εμπιστεύεται ότι με την βίαιη συμπεριφορά που επιδεικνύει δεν θα το τρομάζει και στο μέλλον με φωνές/κινήσεις/οτιδήποτε (οι βίαιοι άνθρωποι είναι βίαιοι για κάποιον λόγο που δεν έχει να κάνει με το απλουστευτικό "δράση-αντίδραση". Κι ο σύζυγος εδώ δείχνει ότι έχει εσωτερικευμένα δικά του προβλήματα που ξεσπούν με αυτό τον τρόπο. Αυτά συμβαίνουν δυστυχώς και δεν είναι όλοι ώριμοι να τα αντιμετωπίσουν ώριμα. Εξίσου απλουστευτική είναι η προτροπή "χωρίστε" μιας και δεν μιλάμε για ολιγόμηνη γκομενική σχέση αλλά για γάμο και οικογένεια.)Εν ολίγοις εξομολογούμενη καλό είναι να συμβουλευτείς ένα δικηγόρο διαζυγίων να σε συμβουλέψει προχωρήσεις δεν προχωρήσεις. Για το σπίτι πάντως μιας και το έστησε εκείνος είναι και δίκαιο και λογικό να του πιστωθούν τα χρήματά του για τα έξοδα που έκανε.