Πάρα πολύ στενάχωρη εξομολόγηση..Συμφωνώ με Καραβάν´ κι Ατέρμονη Ανία.Το μόνο που μπορώ να προσθέσω είναι, εάν υπάρχουν άλλα άτομα πολύ κοντά σου (οικογένεια, φιλία), μη διστάσεις να ζητήσεις βοήθεια. Ξέρω ότι συνήθως τα θύματα είναι αυτά που ντρέπονται για όσα τους συνέβησαν (γιατί πολλοί, όπως ο Μέγας Μακεδών, συντηρούν αυτή τη νοοτροπία ότι δηλ κάτι θα του έκανες για να είναι επιθετικός, ή γιατί τον παντρεύτηκες εξ´αρχής και άλλες τέτοιες επιφανειακές φράσεις) κι όχι οι θύτες , αλλά η ζωή είναι δική σου και πρέπει να την προστατεύσεις. Όπως και του παιδιού.Ζήτα βοήθεια. Υ.Γ. Οι φωνές, οι τραμπουκισμοί και η βία προς εσένα, είναι κακοποίηση και για το παιδί. Ένας δικηγόρος θα σε ενημερώσει καλύτερα.