Αυτό που ονομάζεις υπερευαισθησία (και τολμώ να πω έθεσες ωραία την εξομολόγηση) είναι απειρία στην διαχείριση της καφρίλας και της σκληρότητας της ζωής απλώς. Συνήθως προέρχεται από ένα υπερπροστατευτικό περιβάλλον που δεν σε έχει "σκληραγωγήσει" από νωρίς (χωρίς να θεωρηθώ ρατσίστρια αν παρατηρήσεις τα παιδάκια Ρομά στους δρόμους πχ. δεν είναι τόσο υπερευαίσθητα και μυγιάγγιχτα επειδή ακριβώς είναι από πεντάχρονα στους δρόμους και στην βιοπάλη. Όχι ότι είναι αυτό το ιδανικό για ένα παιδί. Αναλογικό παράδειγμα φέρνω για να γίνει αντιληπτό). Επίσης προέρχεται από νεότητα. Κι εγώ έτσι ήμουν στα 15 (όλοι ίσως;;). Μετά έμαθα να διαχειρίζομαι κάποια πράγματα. Η μάθηση αυτή φυσικά είναι σε άμεση συνάρτηση με το σε πόσα και ποιά ερεθίσματα έρχεσαι σε επαφή (αν είσαι όλη μέρα κλεισμένη μες το σπίτι θα μείνεις ταπεινό χαμομηλάκι αιωνίως) και ποιά είναι η συνολικότερη παιδεία (όχι μόρφωση) ενός ατόμου ώστε να μάθει να σκέπτεται διαφορετικά ή να αξιολογεί το πώς μπορεί να ειπώθηκε κάτι ή από ποιά αφετηρία έγινε μια ενέργεια κλπ. Επίσης άλλο πράγμα είναι η εσωστρέφεια (που επίσης μπλέκεται με την ευαισθησία σε παρόμοιες εξομολογήσεις -όχι την δική σου). Εσωστρεφής είναι αυτός που χρειάζεται κάποιο διάστημα με τον εαυτό του ως αποσυμπίεση από την κοινωνική επαφή εις αντιδιαστολή προς τον εξωστρεφή που έχει ανάγκη την κοινωνική επαφή για να νιώσει "ανεβαστικά". Δεν σημαίνει την ανικανότητα δημιουργίας κοινωνικών δεσμών. Το αντίθετο. Οι εσωστρεφείς φτιάχνουν δυνατούς και εκλεκτούς δεσμούς συνήθως.