Περασα και εγω την ιδια κατασταση . Προσπαθησα να μιλησω με την συζυγο μου , να δω τι ακριβως συμβαινει ,για πιο λογο. Καποιες στιγμες εχασα την αξιοπρεπεια μου, παραφερθηκα. Ξεκινησε ενας εφιαλτης που με ακολουθουσε σε καθε βημα μου, σε καθε στιγμη της ημερας και νυχτας. Ηταν η συζυγος, ο φιλος, ο υποστηρικτης ο ανθρωπος που ζουσα μαζι για 19 χρονια, ο ανθρωπος που ειχαμε κανει μαζι δυο παιδια. Ξεκινησα να κανω ορειβασια να πηγαινω με ομαδες ανθρωπων με κοινες επιθυμιες και ενδιαφεροντα. Αρχισα να προσφερω εθελοντικες υπηρεσιες σε διαφορους οργανισμους. Ξεκινησα δραστηριοτητες που με εκαναν να γνωρισω αλλους ανθρωπους αλλους τοπους μια διαφορετικη γενικα ζωη απο αυτη που ειχα συνηθισει. Σημερα εχουν περασει δυο χρονια. Νιωθω παρα πολυ καλα ειμαι ανανεωμενος. Για διαφορους λογους παραμενει στο σπιτι, ειμαστε παντα παντρεμενοι, κοιμομαστε σε διαφορετικα δωματια, κανουμε τελειως διαφορετικη ζωη, δεν υπαρχει τιποτα κοινο στις δραστηριοτητες μας, εκτος απο τα παιδια μας ( 22χρ 19χρ) που ξερουνε τα παντα. Ευχομαι να βρεις συντομα μια λυση για να επανελθει στην προσωπικη σου ζωη η ηρεμια. Σε καταλαβαινω απολυτα. Κουραγιο.