Με συγχωρείς, αλλα ολοι ξέρουμε κάποιον που πεινα, που ζητιανευει, που ειναι άρρωστος. Δεν ειναι λοιπόν το μετρο σύγκρισης που μας λείπει, αν μου επιτρέπεις. Αυτο που δεν έχουμε είναι η πεποίθηση οτι ολα αυτα μπορούν να συμβούν σε εμας , κι οχι στους άλλους!Η πιστη οτι κανένα κακο δεν θα χτυπήσει την πορτα μας!Απο την αλλη, προς τον εξομολογουμενο, αν απο την ανεργια περασεις στην εργασια, αν απο τη μοναχικη ζωη βρεις ενα σύντροφο, δεν θα θελεις τίποτα παραπάνω απο τη ζωή σου; Ουτε υγιη σχεση, ουτε λεφτά, ουτε παρεες κτλ; Απλα γκρινιάζουμε για οτι δεν έχουμε. Το ιδανικό βέβαια θα ήταν να ευχαριστούσαμε τον όποιο Θεό πιστεύουμε και τον εαυτό μας που τα κατάφερε και μετα να δυσανασχετούμε για οσα δεν έχουμε.