Αυτά που γράφεις και ο τρόπος που σκέφτεσαι μου είναι απίστευτα οικείος. Πολλές δικές σου σκέψεις ίδιες με τις δικές μου. Θα σου πω που διαπίστωσα το δικό μου λάθος : έβλεπα έναν ενήλικα σαν παιδί τις ώρες που φερόταν απλά σαν ανεύθυνος ενήλικας. Αυτό το έκανα ασυναίσθητα και με φόρτωνα. Μαζί με άτομα που αγαπάω και μ' αγαπάνε. Απλά δεν γίνεται και γι' αυτό δεν κάνει ν' αναλαμβάνεις τον ρόλο του γονέα σ' έναν άλλο ενήλικα εκτός κι αν πολύ συνειδητά είναι αυτό που θες. Υ.Γ. Μην του στείλεις. Είναι κομμάτι σου πλέον και σίγουρα έγινες άλλη. Μπορείς να τον αγαπάς όσο θες κι αντέχεις αλλά μην επιτρέψεις να μπεις πάλι και πάλι σε μια αδιέξοδη κατάσταση που το τέλος της ζωής σου θα σου μοιάζει ακόμη κι ευχάριστη οπτική. Δαγκώσου. Κρατήσου. Προσπάθησε να ζεις τη ζωή που έχεις και πως θα μάθεις πάλι να χαίρεσαι. Λυπάμαι που το λέω, αλλά ήσουν μάλλον σε μια κακοποιητική σχέση. Προφανώς αγαπούσες πολύ αλλά θα ζήσεις κι άλλα. Θα βρεις το άτομο που θα είναι παιδί και χαριτωμένος όταν πρέπει κι όχι κακομαθημένο και κακότροπο παιδί που πιστεύει πως ό,τι κι αν κάνει ο κόσμος του χρωστάει.
