Εσυ συμφωνείς, αλλά δεν ξέρω αν έγραψα όπως πρέπει μερικά πράγματα γιατί σε τέτοια θέματα δυσκολεύομαι για το τι πρέπει να πω και τι όχι, ειδικά όταν γράφω εν κινήσει. :) Αναδιατυπώνω ένα σημείο: σε περίπτωση που στο μέλλον οι γονείς το χρειαστούν, αν θέλει να βοηθήσει, ας το κάνει στο μέτρο που δεν βλάπτουν τον ίδιο ή άτομα που είναι δίπλα του κι αξίζουν ( πολλές φορές μεταφέρουμε ή ξεσπάμε όλα τ' άσχημα σε άτομα που δεν μας φταίνε, ακόμη και στα παιδιά μας αν κάνουμε!). Για το λόγο αυτό, επειδή τ' αποθέματά μας δεν είναι ανεξάντλητα δεν χρειάζεται να είμαστε με όλους καλοί Σαμαρείτες αν είναι να ζημιωθούμε ψυχικά. Ακούγεται εγωιστικό, αλλά είναι τρόπος επιβίωσης αλλά και επιβίωσης της καλοσύνης. Υπάρχουν ένα σωρό άτομα στον κόσμο που αξίζουν την δοτικότητά μας και θα την αξιοποιήσουν θετικά, κι ας μην είναι οι γονείς μας αν η επαφή μαζί τους βλάπτει. Στην πράξη έχω δει άτομα να μην πετάνε και να μην κρεμάνε τους κακοποιητικούς γονείς τους ( με αρκετά χειρότερες συμπεριφορές που είχαν να κάνουν με παιδική εργασία, ξυλοδαρμό, κυνήγι κανονικό τουφέκι, απαγόρευση κάθε επαφής με συνομήλικους και στ' άλλα λες και είναι τα μόνα παιδιά που έκαναν) και ακόμη και σε πολύ ώριμη ηλικία να μην έχουν απεξαρτηθεί από την ανάγκη για την αποδοχή από τους γονείς τους. Να μην είναι ικανά να σταθούν ανεξάρτητοι, να έχουν οικογένειες και να μην τις σέβονται, να κάνουν τις ίδιες διακρίσεις στο βαθμό που τους παίρνει και να γίνονται κακοί γονείς ενώ περιμένουν την εκτίμηση των δικών τους γονέων που δεν ήρθε ποτέ. Όλο αυτό μπορεί να γίνει ένα ωραίο γαϊτανάκι μέχρι να φτάσουμε σ' έναν που ιδιοσυγκρισιακά πρόγονο που κανένας δεν τον έβλαψε αλλά ήταν απλά κακό άτομο. Σημασία έχει αυτή η έννοια της Αγίας Οικογένειας να μπει στο μικροσκόπιο. Ο σεβασμός δεν πάει με τα γερατιά και τους δεσμούς αίματος, μαθαίνεται στην πράξη. Κι όσοι γονείς φέρονται σαν τους άνωθεν δεν έχουν ιδέα περί σεβασμού. Στιγματίζουν οι γονείς, αλλά μη μας καθορίσουν . Όπως και όλα τα παιδιά , επειδή είναι δικά μας δεν σημαίνει ότι είναι τα καλύτερα( εμείς κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε) έτσι ούτε κι οι γονείς. Ξέρω ότι υπεραναλύω, αλλά υπάρχουν ένα σωρό προβληματικές συμπεριφορές μέσα σε οικογένειες κι όποιος μιλήσει για τον Ελέφαντα που υπάρχει στο δωμάτιο είναι ασεβής, κακόψυχος, διασπαστικό στοιχείο, ανίκανος να νιώσει αγάπη κ.τ.λ. Είναι τόσα άτομα που μπορεί να έχουν τους γονείς τους σαν εικονίσματα και να είναι τα χειρότερα κωλόπαιδα. Είναι τέχνη να μπορείς να θυμώνεις με τα σωστά άτομα και θέλει κότσια να τα ξεσπάς εκεί που πρέπει κι όπως πρέπει.
