Συνάνθρωπε μου,δεν είμαι εγώ που έγραψα την εξομολόγηση στην οποία αναφέρεσαι, αλλά έτυχε να τη διαβάσω. Τώρα διαβάζω και τη δική σου. Δεν ξέρω ποιες λέξεις να στοιχίσω τη μια δίπλα στην άλλη για να γλυκάνω την πίκρα σου. Ξέρω πως είναι να δίνεις την καρδιά σου και να στη σκίζουν στα δυο, αλλά είναι ακόμα χειρότερο όταν σου ποδοπατούν την αξιοπρέπεια και νιώθεις ότι εσύ τους το επέτρεψες. ΟΧΙ! Δεν τους το επέτρεψες εσύ, εσύ έγινες μέτοχος της πιο υψηλής και όμορφης πράξης, αυτής του έρωτα! Απλά στον έρωτα ο καθένας βαδίζει μόνος, τυφλός και ευάλωτος. Δεν μπορούν όλοι να εκτιμήσουν το δώρο που τους κάνεις και είναι πολλοί οι λεχρίτες εκεί έξω που θα σε περιγελάσουν επειδή δεν ταιριάζεις στο όποιο κουτάκι τους (Έλληνας, λευκός, άνδρας, στρέιτ, χριστιανός.... διάλεξε και πάρε). Παρά το νεαρό της ηλικίας μου έχω μάθει ότι ο μόνος τρόπος για να σε λυγίσουν είναι να σου κλέψουν την ελπίδα, στον έρωτα, στο όνειρο, στη ζωή! να σε κάνουν να δεις το "είναι" σου σαν ένα σαρκίο που πρέπει να κουβαλάς και να ντρέπεσαι για αυτό. Φίλε μου μη τους το επιτρέψεις! Να είσαι περήφανος που είσαι εσύ, λίγο γλυκός, λίγο τσατίλας, λίγο ευαίσθητος, λίγο αναίσθητος, και πολύ, πολύ άνθρωπος. Και κάπου εκεί έξω υπάρχει ένας άνθρωπος που αξίζει το δώρο σου. Πάρε τα πάνω στο μικρέ, πάρε τα πάνω σου !!!Ενα σχεδόν παιδί σου :) .