Όταν είμαι πάρα πολύ στενοχωρημένη (όπως αναφέρεις κι εσύ), δε μπορώ να κάνω πολλά πράγματα, το σκέφτομαι, το ξανασκέφτομαι, συζητάω το πρόβλημα που έχω με κάποιον δικό μου, κλαίω (πολύ) και κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα το ξεπερνάω. Δεν είμαι της άποψης να περνάς στο ντούκου κάτι, γιατί κάποια στιγμή θα επανέλθει. Τώρα αν είναι κάτι μηδαμινό, οι προηγούμενοι έγραψαν κάποιες ιδέες, άλλοι εκτονώνονται με ψώνια, βόλτες, δουλειά. Κάνε κάτι που σ' ευχαριστεί.Περαστικά.