Ευχαριστώ πολυ για τις απαντήσεις.Είμαι πολύ καλύτερα σήμερα, λίγη ατονία έχει παραμείνει ... Ήταν κάτι που ήθελα να το κάνω καιρό και ήμουν υπερενθουσιωδης όταν τελικά έγινε.Σίγουρα οι καθημερινές πράξεις ανθρωπιάς πρέπει να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε. Απλά είχα το άχτι να γίνω αιμοδότης... Το συγκεκριμένο ιατρείο είναι στην επαρχία, ένας μικρός χώρος όπου δεν χωρουσαμε ούτε τα δέκα άτομα που ήμασταν εκεί.Η ενημέρωση σχεδόν ανύπαρκτη, ακόμα κι αν εξήγησα ότι πηγαίνω πρώτη φορά. Το μόνο που μου είπαν είναι ότι μπορώ να δίνω μία φορά τον χρόνο και όχι παραπάνω. Απλά μου έβγαλαν το σακουλάκι με το αίμα και μου είπαν ότι όλα οκ. Ήταν όλα βιαστικά, αν και δεν τους αδικώ με την έλλειψη προσωπικού.Ήπια τη πορτοκαλάδα και λίγη ώρα μετά (μέχρι να συμπληρώσω το έγγραφο για τους wanna be δότες μυελού) έφυγα.Οπότε εφόσον κανείς δεν είχε χρόνο προφανώς να μου πει το οτιδήποτε, εγώ έμεινα σε αυτά που είχα διαβάσει στο ίντερνετ (αποφυγή έντονης άσκησης, καπνίσματος, οδήγησης κλπ). Ένιωθα τέλεια, σαν να μην έδωσα καθόλου αίμα και δεν περίμενα ότι ένα τρίλεπτο περπάτημα μέχρι το σπίτι και το ανέβασμα σκάλας θα με έκανε έτσι.Τώρα έμαθα το μάθημά μου, την επόμενη φορά θα είμαι πολύ προσεκτικη. :)