Από την στιγμή που είναι για μας κάποιος το άλλο μας ολόκληρο, δεν θα 'πρεπε να μαστε και μεις το δικό του; Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι κάτι άλλο για τον Άλλον μας, θα πρέπει να νιώθει το ίδιο αλλιώς έχουμε πέσει σε λάθος εκτίμηση. Όμως, αναρωτιέμαι, πώς γίνεται να βρίσκουμε τ' άλλα μας ολόκληρα και να τ' αφήνουμε ή να μας αφήνουν; Υπάρχουν συγκυρίες που το δικαιολογούν; Υ.Γ. Την καλησπέρα μου και το ειλικρινές θαυμασμό μου για τις όμορφες καταθέσεις ψυχής. :)