Φοβερή απαισιοδοξία με τάση γενίκευσης...Αλλά γιατί μας φαίνεται παράξενο που είναι παράγοντας δημιουργίας σχέσης, ιδίως σε ηλικίες άνω των τριάντα, και η επαγγελματική αποκατάσταση; Οι σχέσεις δεν είναι μόνο συναισθήματα, όρκοι αγάπης και αγκαλίτσες και φιλάκια σε αυτές τις ηλικίες. Είναι κοινή δημιουργία, χρειάζονται ελπίδα για κάτι καλύτερο, προοπτικές, μία αίσθηση σταθερότητας.Είναι αλήθεια ότι η σημερινή αγορά εργασίας στην Ελλάδα δε δίνει στους νέους τέτοιες βάσεις. Χαμηλοί μισθοί, εξοντωτικά ωράρια. Ένας υπάλληλος ή εργάτης δυσκολεύεται να κάνει όνειρα. Αλλά μου φαίνεται παράλογο να ισχυριζόμαστε ότι αυτοί οι άνθρωποι εξ αιτίας αυτού του λόγου αποκλείονται από τη δημιουργία σχέσεων. Δεν είναι λίγοι οι χαμηλόμισθοι στην Ελλάδα. Περίεργο να μη μπορούν να συναντηθούν. Περίεργο να μη θέλουν να ενωθούν με συγκατοίκηση και συμβίωση, που μειώνει τα έξοδα και αυξάνει τις δυνατότητες ενός κοινού κορβανά. Όσοι βιώνουν τις ίδιες δύσκολες εργασιακές και μισθολογικές συνθήκες κατανοούν και αποδέχονται τις καταστάσεις, δεν απορρίπτουν τους ομοίους τους.Ας μην ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος αναζητά πάντα το καλύτερο. Και όταν δε το βρίσκει το φτιάχνει. Αλλιώς, θα ήμασταν ακόμα στις σπηλιές, τροφοσυλλέκτες/κυνηγοί και ντυμένοι με δέρματα ζώων. Ακόμα και στις σημερινές συνθήκες, υπάρχει η δυνατότητα να διεκδικηθεί μία καλύτερη ζωή. Με αναζήτηση εργασίας με δυνατότητες εξέλιξης. Με περαιτέρω εκπαίδευση-μετεκπαίδευση και αναβάθμιση των προσώντων ώστε να διεκδικηθεί μία διαφορετική εργασία. Δεν είναι εύκολο. Δεν είναι όμως και αδύνατο. Αν δε διεκδικηθεί το καλύτερο, δε θα έρθει ποτέ. Αλλά, η παθητική στάση και μεμψιμοιρία δεν οδηγεί πουθενά. Το να βασιζόμαστε στη μοίρα, στην καλυτέρευση των συνθηκών ή στην τύχη είναι παθητική στάση ζωής που εκμηδενίζει τις όποιες προοπτικές. Στην εργασία, στον έρωτα, στη ζωή.