Πραγματικά κουραστική εξομολόγηση. Θέλω λιγο να εμβαθύνω. Σκέψου τι πρότυπα εχεις απο την οικογένεια σου για τις σχέσεις. Μήπως κάποιος απο τους δυο είχε μαθει να κρατάει τον αλλο σε απόσταση και ο δευτερος να κολλαει; Μήπως κάποιος φοβαται να ανοιχτεί συναισθηματικά; Μήπως με κάποιο τροπο εχεις ενστερνιστεί μια αποψη για τους "κακους, εκμεταλλευτές" άντρες; Μήπως κάποιος απο τους γονείς δεν σέβεται αρκετά τον εαυτο του; Υποθέσεις κανω. Εσυ θα το ξερεις καλύτερα αν το ψάξεις. Βρες μετα τις ομοιότητες με τη δικη σου παθογονα συμπεριφορά απέναντι στο αλλο φυλο, η οποία θυμίζει 14χρονο φοβισμένο παιδακι κι οχι 23χρονη που εχει περασει την εφηβεία. Αναφορικά με τα δυο αυτα παιδια, θεωρώ οτι πρέπει να μην ασχοληθείς ξανα. Να αλλαξεις ροτα, να ωριμάσεις για να βρεις κάποιον που να αξιζει τον κοπο να ασχοληθείς για να αφησεις τον εαυτό σου ελεύθερο να ζησει και να ερωτευτεί. Χωρις υπερβολές πασης φύσεως.