Ο τρόπος που αισθάνεσαι είναι και η αλήθεια. Φαντάσου λοιπόν πως ο εγκέφαλος σου, είναι σαν ένα κομπιούτερ. Θες να γράψεις, πατάς το κουμπάκι, δίδεται η εντολή, ανοίγει το Word. Θες να σβήσεις, πατάς το κουμπάκι, δίδεται η αντίστοιχη εντολή, σβύνεται αυτό που θες. Έτσι λοιπόν είναι και το μυαλό σου. Χρειάζεται τροφή; «Πατιέται» το κουμπάκι, δίνει εντολή, πεινάς. Κοκ. Υπάρχουν καταστάσεις λοιπόν, στις οποίες μόνοι μας, αλλάζουμε αυτή την «εντολή» και τη συνδέουμε με μια άλλη αντίδραση. Για κάποιο λόγο τον οποίο μπορεί και να ξεχάσουμε στην πορεία, αλλάζουμε το εγχειρίδιο, όπως λες. Παραγράφουμε την φυσιολογική κατάληξη της όποιας ανάγκης, περνάει ο καιρός και ξεχνάμε πως να λειτουργήσουμε. Καλείσαι τώρα να κάνεις την παρέμβαση. Να ξαναφτιάξεις την φυσιολογική πορεία, ώστε οι ανάγκες σου, ψυχικές ή σωματικές, να εκπληρώνονται με έναν τρόπο ώστε να είσαι ευτυχισμένη και ισορροπημένη. Δεν ξέρω αν μπορεί να σε βοηθήσει η συγκεκριμένη λογική, αλλά κάνε την άσκηση πρώτα σε θεωρητικό επίπεδο. Εκεί που κοιτάς το ταβάνι, σκέψου τι είναι αυτό που σου λείπει. Σκέψου την λογική αντίδραση που πρέπει να ακολουθήσεις ώστε να καλύψεις την «ανάγκη» με έναν πιο ολοκληρωμένο τρόπο. Και δούλεψε σιγά σιγά ένα πλάνο με μικρές αλλαγές. Πρώτα σιγά σιγά, μικρά πράγματα. Όπως να σηκωθείς να σου κάνεις ένα νόστιμο τσάι. Κάτι μικρό, συμβολικό ως αγάπη προς τον εαυτό σου. Και ίσως έτσι σιγά σιγά, να βρεις περισσότερες δραστηριότητες που σου δίνουν το αίσθημα της πλήρωσης. Αν ποτέ χρειαστείς εμείς είμαστε εδώ. Σίγουρα δεν είσαι μόνη σου. Καλή σου συνέχεια.