Η ζωή δεν είναι άδικη όταν χάνονται άνθρωποι, αυτή είναι η τελική μοίρα για όλους μας, αργά ή γρήγορα. Δεν μας το χρωστάει κανένας να ζήσουμε. Είμαστε τυχεροί που ζούμε αυτή τη χρονική στιγμή και στη συγκεκριμένη περιοχή και όχι 100-500-1000 χρόνια νωρίτερα, όταν κάνανε πολλά παιδιά γιατί ούτε τα μισά δεν φτάνανε στην ενηλικίωση, όταν στις μεγάλες επιδημίες χάνονταν το ένα τρίτο ή ο μισός πλυθησμός της Ευρώπης. Ακόμα και αυτή τη χρονική στιγμή σε άλλες πλευρές του πλανήτη εκατομμύρια άνθρωποι χάνονται από χολέρα, ελονοσία, πείνα, δίψα, δολοφονίες, πολέμους, φυσικές καταστροφές, αρρώστιες που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με απλά μέσα.Κι επειδή ζούμε αυτή τη χρονική στιγμή και περιοχή νομίζουμε ότι είμαστε προστατευμένοι, ότι μπορούμε να γλιτώσουμε τη μοίρα, ή τουλάχιστον να φτάσουμε τα γεράματα. Πράγματι, μας δίνει αυξημένες πιθανότητες να ζήσουμε περισσότερο, αλλά κανένας δεν είναι απόλυτα προστατευμένος.Δεν στα λέω για να σε στενοχωρήσω, είναι αυτά που βοήθησαν εμένα να αντιμετωπίσω την ιδέα ότι κάποια στιγμή θα χάσω τους δικούς μου ανθρώπους και είμαι ευγνώμων κάθε επιπλέον στιγμή που έχω μαζί τους, γιατί η ζωή είναι δώρο.