Η μητέρα της απογοήτευσης είναι η προσδοκία. Κάποτε αλλά και τώρα, την κάθε στιγμή σχηματίζουμε προσδοκίες για το ποιοί θέλουμε να είμαστε και τι θέλουμε να έχουμε στο μέλλον. Βάσει των προσδοκιών που ταίζουμε μέσα μας καταστρώνουμε σχέδια και τα ενεργοποιούμε. Όταν τα σχέδια που καταστρώνουμε δεν ικανοποιούν τις προσδοκίες μας, έρχεται η απογοήτευση και η κατάθλιψη. Αυτό δεν σημαίνει πως είμαστε αποτυχημένοι. Σημαίνει πως αποτύχαμε στα σχέδια που καταστρώσαμε. Σημαίνει πως οι προσδοκίες μας ήταν υψηλές. Η ζωή όμως δεν τελείωσε και η αξία μας δεν ταυτίζεται με τα σχέδια που καταστρώσαμε και αποτύχανε. Η αξία μας έγκειται στην ικανότητά μας να μαθαίνουμε, να ανασυγκροτούμε τις δυνάμεις μας και να αναγνωρίζουμε με ευγνωμοσύνη την ομορφιά της ζωής στον αγώνα μας και την αγάπη που δίνουμε και παίρνουμε. Το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να συνεχίσεις να πολεμάς και να κάνεις ότι καλύτερο μπορείς. Δεν ελέγχεις την ζωή. Δικαιούσαι να ονειρεύεσαι αλλά οι στόχοι σου δεν είναι όλη σου η ζωή. Σε παρακαλώ δώρισε στον εαυτό σου ένα χρονικό διάστημα κατά το οποίο θα φροντίσεις το σώμα σου και τις αισθήσεις σου. Φάε σωστά, κοιμήσου πολύ, οργάνωσε τουλάχιστον μια βόλτα στο βουνό, δεν παλιούς καλούς φίλους και απόφυγε τις μίζερες συζητήσεις μαζί τους. Θυμήσου τις ωραίες στιγμές από το παρελθόν. Κλάψε. Θα δεις πως θα επανέλθεις και θα γεμίσεις κουράγιο. Άσε αυτή την περίοδο να κυλήσει και να φύγει. Μην της δινεις σημασία. Είναι παροδική. Εμείς οι άνθρωποι, κι εγώ που σου στέλνω τις σκέψεις μου με αγάπη, είμαστε πολύ ανθεκτικοί. Αγάντα ψυχή! Μην το βάζεις κάτω!