Αυτή η φωνή που ακούς μέσα σου, να σε κατακρίνει, να σε κατηγορεί, να σου λέει ότι πάντα έτσι θα είναι, δεν είναι εσύ, είναι ο φόβος σου, είναι απλά ένα συναίσθημα, δεν είναι η πραγματικότητα, είναι ο τρόπος που έχεις επιλέξει ή συνηθίσεις να βλέπεις τα πράγματα. Το πως βλέπεις τα πράγματα είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει, εξάσκηση χρειάζεται, αναγνώριση του πως σχηματίζεται και σπρώξιμο προς την ωφέλιμη πλευρά, που είναι αυτό της αισιοδοξίας, της αντίληψης ότι οι δυσκολίες είναι προκλήσεις για το πως μπορούμε να τις αντιμετωπίσουμε. Αυτό που περνάς αυτή τη στιγμή είναι μία δυσκολία (που την έχουν αντιμετωπίσει ή αντιμετωπίζουν δισεκατομμύρια ανθρώπων). Έχεις την εντύπωση ότι όλοι όσοι βλέπεις εσύ σαν πετυχημένους δεν πέρασαν ποτέ από τη θέση σου; (κάποιοι ίσως, αν είχαν έτοιμες θέσεις σε οικογενειακή επιχείρηση αλλά και τότε μπορεί να είναι δυστυχισμένοι γιατί δεν τους αρέσει). Ακόμα και η απελπισία είναι μέσα στο πρόγραμμα σε κάποιες στιγμές. Το ερώτημα είναι τι κάνεις εσύ για αυτό; Αφήνεσαι έρμαιο του φόβου κι αφήνεις τις στιγμές να γίνονται χρόνιες ή λες στον εαυτό σου ότι θα το παλέψεις κι ας φοβάσαι; Είναι επιλογή σου το πως θα το διαχειριστείς, το να κάθεσαι να οικτήρεις και να κατηγορείς τον εαυτό σου, δεν είναι ωφέλιμο για σένα. Όσον αφορά τη νοοτροπία με την οποία μεγαλώνουμε στην Ελλάδα ότι πρέπει να βρούμε αυτό που μας αρέσει να κάνουμε ως δουλειά και μετά θα λυθούν όλα, αφού θα βρούμε τον δρόμο μας, πφφφφ, είναι απλά μία μπούρδα, μία ανώριμη, μη ρεαλιστική και χωρίς πολλή σκέψη ιδέα για το τι συμβαίνει. Είναι ελάχιστοι αυτοί που μπορούν να αποφασίσουν από νωρίς τι τους ταιριάζει γιατί τους αρέσει το αντικείμενο, π.χ. σκηνοθεσία γιατί τους αρέσουν οι ταινίες, ή έχουν σαφή κλίση, π.χ. στα μαθηματικά, αλλά ακόμα και τότε οι επιλογές εργασιών είναι αχανής. Κι ακόμα κι αυτοί που υποτίθεται ξέρουν με το τι θέλαν να ασχοληθούν από μικροί και το σπουδάσανε, έχεις την εντύπωση ότι το κάνουν για πάντα, το ίδιο και απαράλλακτο; Δεν θυμάμαι που ακριβώς το έχω διαβάσει αλλά πια είναι αναμενόμενο ότι οι σημερινοί νέοι θα αλλάξουν κατά μέσο όρο 11 διαφορετικού είδους αντικείμενο δουλειάς στη ζωή τους. Όχι θέσεις στον ίδιο κλάδο, αλλά σε τελείως διαφορετικό αντικείμενο. Γιατί αλλάζουμε ως άνθρωποι μεγαλώνοντας, διευρύνεται το πεδίο μας και γνωρίζουμε κι άλλα πράγματα, καθώς και πολλά είδη εργασίας γίνονται παρωχημένα, αλλάζουν οι όροι τους, κλπ. Μπορούμε να βρούμε διάφορους λόγους που μας ικανοποιεί μια εργασία, π.χ. είναι πολύ ευχάριστο το περιβάλλον, προσφέρουμε κάτι που νιώθουμε ότι είναι σημαντικό, μας αρέσει να νιώθουμε ότι έχουμε μία ευθύνη, μας εκτιμούνε, μας αρέσει να ερχόμαστε σε επαφή με πολύ κόσμο, ή ανταλλάσουμε ιδέες, ή μας αρέσει γιατί μπορούμε να δουλεύουμε μόνοι μας χωρίς κανέναν πάνω από το κεφάλι μας. Υπάρχουν τόσοι διαφορετικοί λόγοι και κάποιοι θα είναι αυτοί που σου ταιριάζουν. Αλλά αν δεν αρχίσεις να δουλεύεις, τις περισσότερες φορές δεν μπορείς να τους ξέρεις, τους ανακαλύπτεις δοκιμάζοντας. Άσε που μπορεί κάτι που να μη σου αρέσει αυτή τη στιγμή, όταν αρχίζεις να το κάνεις, να εξελίξεις τις ικανότητές σου και να ανακαλύψεις ότι τελικά σου αρέσει. Κάθε εργασία μπορεί να μας δώσει κάτι. Ακόμα και οι σκουπιδιάρηδες προσφέρουν έργο και μπορεί να είναι περύφανοι για αυτό (το αναφέρω ως παράδειγμα μιας και πολλοί το θεωρούν υποτιμητικό επάγγελμα). Θυμάμαι ένα άρθρο για έναν σκουπιδιάρη στην Ιαπωνία που ήταν τόσο περήφανος για αυτό που έκανε, που προσπαθούσε να βρει συνέχεια τρόπους να το εξελίξει, παρακολουθούσε και προσπαθούσε να μάθει τι έκαναν άλλοι σε άλλες χώρες, εφυήρε καινούριους και πιο αποδοτικούς τρόπους συγκομιδής και διαχείρισης των σκουπιδιών, που τον βραβεύσανε ως πρότυπο θετικής αλλαγής και πραγματικά προσέφερε πολλαπλά στον τόπο του.Προσπάθησε λοιπόν να βρεις κάτι για αρχή να δουλέψεις και πάνω σε αυτό ξεκίνα να ανακαλύπτεις τι σου αρέσει και τι όχι, δες κάθε εμπειρία σαν ευκαιρία, και προσπάθησε να βρεις κάτι καλό σε κάθε μία εργασία, όλο και κάτι θα σου προσφέρει. Δες κάθε προσπάθεια σαν πρόκληση.