Με συγκίνησε η εξομολόγηση σου, έβαλα τα κλάματα γιατί νιώθω κι εγώ έτσι αρκετές φορές.. Αν σε κάνει να νιώθεις λίγο καλύτερα, δεν είσαι η μόνη. Όπως κι εσύ, κι εγώ αποφάσισα να σταματήσω να συναναστρέφομαι με ανθρώπους που δεν το αξίζουν. Καμιά φορά όμως, μέχρι να βρεις τους ανθρώπους που θα σε αγαπήσουν πραγματικά και θα σε αποδεχθούν για αυτό που είσαι, θέλει χρόνο και ψάξιμο. Και υπομονή. Πονάει η μοναξιά, κι εγώ το ίδιο πρόβλημα έχω και συχνά με πιάνουν τα κλάματα και η απελπισία. Αλλά αυτό που έχω καταλάβει είναι πως δεν πρέπει να το βάζεις κάτω. Keep looking. Keep walking. Προσπάθησε να σκέφτεσαι θετικά για να σου συμβούν καλά πράγματα.