Όσο διαρκεί η αμοιβαιότητα δυνατών συναισθημάτων, είναι μαγεία. Εάν όμως τύχει και σπάσει, ειδικά για εκείνον που μένει πίσω, γίνεται μαρτύριο. Εάν αισθάνεσαι ότι υπάρχει ελπίδα, ότι η φλόγα δεν έσβησε τελείως, τότε πάλεψε το. Πρόσεξε όμως να μην προκαλέσεις συναισθηματική ασφυξία στο άλλο άτομο. Ξέρεις, τέτοιες στιγμές μου 'ρχεται στο μυαλό ένα τραγούδι της Μαρινέλλας που λέει: άμμος ήτανε προτού γυαλί να γίνει, γάμος ήτανε που δεν ήτανε να γίνει, ότι ήτανε χρειάστηκε καμίνι....Για να πιάσει λοιπόν κατάλληλη θερμοκρασία το καμίνι, θέλει ενέργεια κι'από τους δυο. Όσο και να θυσιάζεται ο ένας, δεν αρκεί. Ούτε εγώ συμμερίζομαι το να πηδάμε σα βατράχια από τη μια σχέση στην άλλη, αφήνοντας κι'από ένα κομμάτι μας (όπως ωραία γράφεις). Όμως, εάν δεις ότι το γυαλί δεν ξαναλυώνει, οφείλεις να σεβαστείς τη βούληση του άλλου ατόμου αλλά και να προστατέψεις τον εαυτό σου. Να σου δώσεις χρόνο και όταν -το αισθανθείς- να ανοίξεις ξανά τα πανιά για νέο ταξίδι.