Πρώτον, δεν πιστεύω πως πολλοί ψυχολόγοι θεωρούν τον έρωτα αυταπάτη. Ο έρωτας είναι μια κατάσταση στην οποία εξιδανικεύουμε ένα άτομο και γι αυτό δεν «βλέπουμε» συμπεριφορές και σημάδια, τα οποία θα αναγνωρίζαμε άμεσα αν δεν είμαστε ερωτευμένοι. Είναι μια κατάσταση του νου και του σώματος. Σαν ντόπα ας το πούμε. Δεύτερον, ας το πάρουμε από τη φύση. Χωρίς πολύ ανάλυση, η ηλικία παίζει ρόλο μόνο στην επιλογή της αναπαραγωγής. Εξελικτικά και μόνο. Σαφώς και τα δικά μας «κοινωνικά» πρότυπα, ως απαρχαιωμένα, βασίζονται σε ακριβώς αυτό το μοτίβο. Βέβαια εξελισσόμαστε κι εμείς όπως όλα τα ζωντανά και δεν κάνουμε πλέον σχέσεις με σκοπό μόνο την αναπαραγωγή. Σε κάθε σχέση όμως, είτε ανθρώπινη, είτε ζωϊκή, είτε μαθηματική κλπ, πρέπει να υπάρχει ισορροπία, αλλιώς υπάρχει ρήξη. Όπως είπε και ο κος Κυνικός. Απλή αρχή χημείας, φυσικής και μαθηματικών. Όσα βάζω σαν δεδομένα, παίρνω και σαν αποτέλεσμα. Σε άλλη μορφή, αλλά υπάρχει ισορροπία πριν και μετά το =. Η ηλικία λοιπόν, παίζει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη ενός ανθρώπου. (Για όσους θέλουν να εξελιχθούν βέβαια). Είναι όμως θέμα ισορροπίας, δεδομένων και ζητούμενων, αν η διαφορά ηλικίας είναι αρνητικός παράγοντας ή όχι σε μια σχέση. Ωραιότατο παράδειγμα, ένας μεγαλύτερος σε ηλικία άντρας, κάνει σχέση με μια κατά 20 χρόνια μικρότερη του. Η γυναίκα μπορεί να απολαμβάνει την σταθερότητα ενός έμπειρου άντρα γιατί της παρέχει ασφάλεια και ο άντρας να φτιάχνεται με την φρεσκάδα της νεαράς γιατί αισθάνεται «νεώτερος». Ο ένας συμπληρώνει την ανάγκη του άλλου. Τώρα το αν είναι αποδεκτό από την ελληνική κοινωνία... τι κι αν δεν είναι, τι κι αν είναι. Όπως είπε η Ανία, σε κάθε κοινωνία, ανεξαρτήτου Γεωγραφίας, οι διαφορές είναι πόλος έλξης ενδιαφέροντος. Και έτσι θα παραμείνει μέχρι να σταματήσει κάτι να θεωρείται διαφορετικό. Μόλις το συνηθίσουν δεν θα ασχολούνται.