Δεν νιώθω πως χρειάζεσαι κανέναν ψυχολόγο! Αλίμονο αν χρειαζόμαστε βοήθεια ειδικού για τις φυσικές αγωνίες της ζωής. Διάβασα με ενδιαφέρον την κατάθεσή σου. Όπως λες, ήθελες να τα βγάλεις από μέσα σου και πολύ καλά έκανες. Αυτό που καταλαβαίνω είναι πως είσαι ένας έξυπνος άνθρωπος που έχεις συναίσθηση της λεπτής ισορροπίας μεταξύ ελευθερίας και ευθύνης και όπως είναι φυσικό για κάθε άνθρωπο που σκέπτεται και προβληματίζεται, έχεις δυσεπίλυτα διλήμματα μέσα σου και αγωνιάς γιατί δεν ξέρεις τον τρόπο και τον χρόνο που όλα αυτά θα επιλυθούν και θα έχεις μπροστά σου μια ξεκάθαρη πορεία. Πρώτον, εύχομαι να μην νιώθεις ενοχές για αυτή την στασιμότητα που νιώθεις. Έχεις το δικαίωμα σαν άνθρωπος να μην ξέρεις τι θέλεις και να χρειάζεσαι χρόνο για να σκεφτείς. Κάποτε οι άνθρωποι δεν είχαν τις επιλογές που έχουμε σήμερα και καταδικάζονταν από τις συνθήκες σε μια ζωή σχετικής ανελευθερίας αλλά τουλάχιστον χωρίς την αγωνία του μέλλοντος. Σήμερα είμαστε σχετικά πιο ελεύθεροι να επιλέξουμε τον δρόμο μας αλλά αυτό το δώρο έρχεται πακέτο με την αγωνία της ευθύνης που με οδηγεί στο δεύτερον: Επέλεξε, κάνε λάθος, μάθε από αυτό και προχώρα στο επόμενο. Κάποτε μου είπε κάποιος John Doyle (Μακαρίτης πια) πως το χειρότερο είναι να περιμένει κανείς στο σταυροδρόμι με τον φόβο του επόμενου βήματος. Καλύτερα σε κίνηση, έστω και αν δεν σε ικανοποιεί απόλυτα το μονοπάτι γιατί από το λάθος κάτι θα μάθεις, από την στασιμοτητα όμως δεν θα μάθεις τίποτα.Κοίτα γύρω σου. Ο κόσμος σήμερα είναι γεμάτος φόβο και αγωνία. Έλα στην παρέα μας! Δεν είσαι μόνος. Κουράγιο και προχώρα! Κάνε! Κάνε παρά τον φόβο.