Αγαπητή Α, τα συλλυπητήριά μου για την μεγάλη σου απώλεια.Είσαι σε περίοδο πένθους και είναι λογικό να βιώνεις τόσο μεγάλη θλίψη.Νιώθω ότι το απρόσμενο, θλιβερό συμβάν σε τάραξε και σου"έτριξε" τις βάσεις σου στη ζωή. Συμβαίνει αυτό σε τέτοιες περιπτώσεις.Να σου πω τι σκέφτομαι αντικειμενικά και μιλώντας ψύχραιμα και εκ του ασφαλούς;Χρειάζεσαι κάποιον να μιλήσεις. Αν δεν υπάρχει κάποιος φίλος ή μια φίλη, τότε ίσως κάποιος ειδικός να κάλυπτε το κενό. Η μητέρα σου έχει κι εκείνη τον πόνο της, η μία δεν θα θέλει να φορτώνει την άλλη. Με τον σύντροφο, έχεις τα θέματά σου. Χρειάζεσαι κάποιον τρίτο, κάποιον ουδέτερο,που θα σε ακούσει χωρίς να επηρεάζεται άμεσα από τα ζητήματά σου. Όσο ώριμο και να σε βρει ο θάνατος ενός γονέα, είναι βαθιά πληγή που θέλει τον χρόνο της να επουλωθεί.Δεν είσαι αδύναμη, είσαι θλιμμένη. Μη βιαστείς να πάρεις αποφάσεις για τη ζωή σου, πριν συνέλθεις επαρκώς. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου και θα δεις ότι ο πόνος δεν θα σε τρελαίνει κάποια στιγμή.Ασχολήσου με τα πρακτικά της ζωής, είναι καλό να είσαι απασχολημένη με κάτι,θα νιώθεις ότι σταθεροποιείς και την καθημερινότητά σου έτσι. Παρ'ότι είσαι πολύ ταραγμένη, η εξομολόγησή σου δείχνει συγκροτημένο άτομο, πιστεύω ότι θα την βρεις την άκρη.Κι εμείς, εδώ ειμαστε-όποτε και αν το θελήσεις.