Στα δύο πρώτα συμφωνώ και έχουν βάσει: -Το πρώτο σημαίνει ότι αναπτύσσει πίστη στον εαυτό του, κι όσοι πιστεύουν στον εαυτό τους παρατάνε πιο δύσκολα την προσπάθεια. Ότι είναι όλα πολύ εύκολα ή ρόδινα είναι λάθος. Όμως τι θα 'μασταν χωρίς όνειρα;-Να είσαι καλός άνθρωπος, να μην αδικείς στην ουσία και να βοηθάς αν θες και χρειάζεται. Μέσα από την προσφορά πολλές φορές δεν ξέρω αν γινόμαστε καλύτεροι, αλλά νιώθουμε καλύτερα.Όσο για τ' άλλα είναι χαζομάρες που λένε όσοι δεν θέλουν/δεν μπορούν να διαχειριστούν τις φυσικές δυσκολίες των παιδιών: -Ναι να είμαστε ειλικρινείς, όχι όμως αγενείς ή να λέμε πράγματα που δεν μας αφορούν. Ο τρόπος επίσης έχει σημασία. Μπορώ να πω σε κάποιον ότι πήρε βάρος χωρίς να τον προσβάλλω ή να νιώσει άσχημα ΑΦΟΥ ζητηθεί η γνώμη μου. Απόλυτα ειλικρινείς δύσκολα, θα είχαμε σφαχτεί όλοι μεταξύ μας. -Από την στιγμή που είναι κάτι δικό σου μπορείς να το μοιραστείς, δεν είσαι υποχρεωμένος. Αυτό καλύτερα να το δείξεις στα παιδιά με το να μοιράζεσαι κάτι δικό σου. Το μοίρασμα δεν εξαναγκάζεται. Τα κοινόχρηστα όμως πράγματα, ναι τα μοιραζόμαστε και υπάρχουν κανόνες για να μην αδικείται όσο είναι εφικτό κανείς, αλλά θέλει πολύ χρόνο και διάθεση για να επιτύχεις ένα καλό αποτέλεσμα. -Παρέα με όλους; Άκρως αντιπαιδαγωγικό. Το παιδί είναι μια αυτόνομη προσωπικότητα με δική του θέληση που πρέπει να σεβόμαστε. Για τυχόν διενέξεις, κλίκες και μπούλινγκ υπάρχουν άλλοι τρόποι οι οποίοι εξαρτάται με ποιους είσαι. Δεν υπάρχει πατρόν, εξού και η παιδοκεντρική προσέγγιση που λένε. -Στα παιδιά λέμε την αλήθεια, όση αντέχουν βέβαια και μπορούν να κατανοήσουν από αναπτυξιακή φάση. Δεν τα κοροϊδεύουμε. Δεν είναι χαζά. Κι αν κάτι δεν το γνωρίζουμε, λέμε ότι δεν ξέρουμε. Επίσης μπορούμε και μαζί τους να ψάχνουμε να μάθουμε πράγματα. Υ.Γ. Δυστυχώς είναι δύσκολο να κάνεις το σωστό, ενώ το λάθος αναπαράγεται τόσο αυτοματοποιημένα που λίγο πολύ όλοι πέφτουμε καμιά φορά σε τέτοιες λούπες.
