Και τι να πεις σε ένα παιδί;Να είναι τσογλάνι;Να του κόψεις τα φτερά πριν καλά καλά ξεκινήσει τη ζωή του;Να το τρομάζεις ακόμα παραπάνω για όλα εκείνα,που είναι ήδη πολύ τρομακτικά στα μάτια του;Από κει και πέρα μεγαλώνουμε σιγά σιγά,γνωρίζουμε τον κόσμο,αποκτάμε άλλη οπτική.Δε νομίζω,ότι μένουν πολλοί στην αντίληψη του κόσμου,που είχαν σχηματίσει μέσα από τα λόγια των γονιών τους και των δασκάλων τους στα 5 ή στα 10.Ξέρω,ότι η ενηλικίωση είναι δύσκολη.Ξέρω,ότι όταν αρχίσουν οι πρώτες πραγματικές φάπες,μπορεί να νιώσουμε την ανάγκη,να κατηγορήσουμε κάποιον.Φυσικά όχι τον εαυτό μας.Όσο πιο γρήγορα όμως ξεφύγουμε από αυτή τη φάση,τόσο καλύτερο.Έχει τίμημα να σταθεί κάποιος στα πόδια του και να πει εγώ είμαι υπεύθυνος για τον εαυτό μου,αλλά έχει και σπουδαίες ανταμοιβές,που μόνο αν το κάνει πράξη θα τις λάβει.