Το να πονάς από το να είσαι ανίκανος να βιώσεις έστω και τον πόνο λένε ότι είναι το χειρότερο. Γιατί όταν μπορείς να πονέσεις σημαίνει ότι μπορείς να χαρείς, να νιώσεις όλο το φάσμα συναισθημάτων. Το πιο συχνό συναίσθημα είναι ο πόνος και τελικά όσοι τον αποφεύγουν αποφεύγουν γενικά τις μεγάλες συγκινήσεις. Ζουν χωρίς να βιώνουν τίποτα. Η μνήμη μου για παράδειγμα είναι άκρως συναισθηματική: θυμάμαι όσα με έχουν συγκινήσει είτε με θετικό τρόπο είτε μ' αρνητικό, είναι όμως ο προσωπικός μου χάρτης ότι ζω. Υ.Γ. Εκεί που είσαι ήμουν, και θα πω ότι δεν αξίζει απλά να πονάς γι' αυτό ας μην είμαστε απερίσκεπτοι. Άλλο να μη φοβόμαστε τον πόνο κι άλλο να τον κυνηγάμε ή να φερόμαστε τόσο ανόητα και να τον καλούμε κατά κάποιον τρόπο. Όλα έχουν πάντως ημερομηνία λήξης, ακόμη κι ο πόνος, αρκεί εμείς να το επιτρέπουμε και να ξέρουμε να συγχωρούμε τον εαυτό μας.