Δεν υπαρχουν «υγιέστατοι» άνθρωποι. Και αν κάποιος θέλει να αποδειξει το αντίθετο, πολύ ευχαρίστως να το συζυτήσουμε μέχρι τελικής πτώσης. Έχουμε ολοι τα πάνω μας και τα κάτω μας. Πονάμε όλοι, παραλογιζόμαστε όλοι μερικές φορές και βασανίζουμε όλοι το μυαλό μας με όλα όσα είναι σημαντικά για εμάς. Αυτό που προσωπικά θεωρώ υγιές, είναι να προσπαθεί κάποιος να επανέλθει σε μια ισορροπημένη κατάσταση, καθώς δεν επιθυμεί να «βασανίζεται». Να θέλει να βρει αποτελεσματικούς τρόπους να μην πέφτει στην παγίδα της λύπης. Αυτό γίνεται και καλώς ή κακώς, ο καθένας έχει τους δικούς του τρόπους. Αρκεί όμως να υπάρχει θέληση. Διάβασα ένα ωραίο βιβλίο πριν ένα χρόνο. «Να σου πω μια ιστορία» του Bucay. Στο προτείνω. Είναι ιδιαίτερα ευχάριστο και μικρό σε όγκο.