Είσαι ένα ολόκληρο παλικάρι 18 χρονών, δε καταλαβαίνω γιατι περιμένεις απο τους γονείς σου να σε πάνε στη σχολή, τι θές; να σε πιάσουν απο το χέρι και να σε πάνε; τι ειναι μισή ώρα απόσταση; εγώ για να πάω στη δουλεία μου κάνω 1,5 μιση ώρα διαδρομή! Όχι για να πας μισή ώρα σε μια σχολή, διακρίνω μια σπαρίλα από μέρους σου, μια βαρεμάρα περιμένεις οι γονείς σου να τρέξουν για σένα. Συμβουλή μου ειναι να σταματήσεις να περιμένεις το οτιδήποτε απο αυτούς και να κάνεις πράγματα για σένα. Η μαμά ταίζει πάντα το παιδί που κλαίει πρώτο, να το θυμάσαι αυτό σχετικά με αύτα που ανέφερες για τα αδέρφια σου. Ξεκίνα λοιπόν τις δικές σου ενέργειες για να καλυτερεύσεις την ζωή σου και κάνε τους υπερήφανους για σένα που τα κατάφερες μόνος σου. Τίποτα δε χαρίζεται στη ζωή και είσαι ιδιαίτερα τυχερός που κέρδισες μια υποτροφία που άλλα παιδιά δεν έχουν την δυνατότητα να πληρώσουν, εσύ το κέρδισες και κάθεσαι για μισή ώρα απόσταση; Δές το σαν βόλτα! Περνάς μια φάση το καταλαβαίνω, ζητάς προσοχή σαν μικρό παιδί όμως. Ξεκίνα στη σχολή, βρές μια δουλίτσα εκεί κοντά, εκμμεταλεύσου τα οφέλη του φοιτητή, τα πάσο για τις διαδρομές, τις εξόδους κτλ και αργότερα μένεις και μόνος σου. Στα 18 χρόνια δεν ειναι δυνάτον να σκέφτηκες να βάλεις τέλος στην ζωή σου, πώς ξέρεις πώς θα είναι σε 2 χρόνια, σε 10; Χάνεις στιγμές μυζερίαζοντας κρίνοντας τους δικούς σου. Ίσως έχουν προβήματα που έσενα δε σου περνάνε κάν απο το μυαλό. Είτε λοιπόν ειναι έτσι είτε δεν είναι σήκω απο το σπίτι σου και ξεκίνα την ζωή σου, πες ευχαριστώ στους γονείς σου για ότι έχεις και προχώρα μόνος σου. Καλή τύχη!