Με έβγαλες από τη θολούρα μου και σ ευχαριστώ..τελικά πρέπει να επικοινωνούμε πάντα τα προβλήματά μας...Δεν έχασα χρόνο.. Του μίλησα όσο πιο ευγενικά και λεπτεπίλεπτα μπορούσα..Του τόνισα ότι τον εκτιμώ πάρα πολύ, πράγμα που ισχύει, και ότι νιώθω πολύ τυχερή που εργάζομαι γι αυτόν που είναι τόσο συνεπής και με σεβασμό προς όλους μας. Περαιτέρω του εξήγησα ότι ακόμη και για τον ίδιο το να στρέφει την προσοχή του σε εργαζόμενή του δεν θα τον βοηθήσει καθόλου τόσο στην επαγγελματική όσο και στην προσωπική του ζωή, αφής στιγμής ο ίδιος έχει πει ότι ειλικρινή του επιθυμία είναι να φτιάξει μια νέα οικογένεια, και φυσικά το να αναλώνεται σε τέτοιες καταστάσεις δεν ευοδώνει καθόλου τον σκοπό του. Το μόνο που απάντησε είναι ότι νιώθει μόνος και του αρέσει η παρέα μου και οι συγκροτημένες απόψεις μου. Του είπα ότι τον νοιάζομαι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που νοιάζομαι και τους συναδέλφους μου στο γραφείο και ευχαρίστως όποτε νιώθει ανάγκη να μιλήσει σε κάποιον που εκτιμάει να τον ακούω και να του λέω μια γνώμη αλλά όχι να χάνουμε το μέτρο. Γιατί οκ..Όπως είπες ένα φαγητό ή ένας καφές μια στο τόσο ακόμη και με το αφεντικό δεν είναι κακό, δεν ζούμε στο μεσαίωνα..αλλά αυτός το είχε παρακάνει με τις προτάσεις επί εβδομαδιαία βάση. Μέσες άκρες αυτά. Έδειξε ότι κατάλαβε..Δεν άλλαξε δηλαδή κάτι στη συμπεριφορά του πέραν από μια ελαφρά αμηχανία που οκ, ήταν αναμενόμενη. Αυτά... Σ ευχαριστώ Aphelia ! :)