Εγώ θα το θέσω λίγο διαφορετικά. Με ιντριγκάρουν συνήθως άτομα που μου προκαλούν θαυμασμό. Με τον τρόπο σκέψης τους, τον λόγο τους, την αύρα τους. Αυτό με ωθεί στο να προσπαθήσω να τους γνωρίσω καλύτερα. Αν υπάρχει λοιπόν αυτή η χημεία και από τις δύο μεριές, καλώς. Δε θα βάλω και τη γάτα μου να κλαίει, αν τυχόν δεν προκύψει κάτι μέσα απ' αυτή τη διαδικασία. Τώρα στο τρίπτυχο παρέα/έξοδος/φιλία που θέτει η εξομολογούμενη, θα φέρω ένα παράδειγμα με φίλη μου από 30ετίας, με την οποία δεν βγαίνουμε έξω τα τελευταία 10 τουλάχιστον χρόνια, καθώς τα γούστα μας σε μουσικές και μαγαζιά είναι εκ διαμέτρου αντίθετα. Κυριολεκτικά καταπιεζόμασταν χρόνια προσπαθώντας να βγαίνουμε είτε στα ελληνάδικα που ήθελε αυτή και γυρνούσε το μάτι το δικό μου ή στα πιο ροκάδικα που ήθελα εγώ αλλά της ίδιας της ήταν απωθητικά. Έκτοτε, πίνουμε τα καφεδάκια εκ περιτροπής στα σπίτια μας και βρήκαμε την υγειά μας.