Αναλόγως που ζεις.Η λέξη "εξωτερικό "είναι πολύ ευρεία και γενική.Από την δική μου εμπειρία έχω να πω πως ποτέ μου δεν τρελάθηκα με την ιδέα να αφήσω την Ελλάδα αλλά αναγκαστικά λόγω της κρίσης το έκανα και από οικονομικής άποψης βρήκα την υγεία μου αλλά απο όλα τα άλλα άστα να πάνε.Πρώτα από όλα ακόμα και στο καλύτερο μέρος του κόσμου να ζεις (αν υπάρχει δηλ κάτι τετοιο)πάντα θα σε τρώει το σαράκι για το τι κάνει η οικογένειά και οι φίλοι που άφησες,για το πώς έχει αλλάξει η γειτονιά που μεγάλωσες για το ότι η ζωή των δικών σου ανθρώπων προφανώς και συνεχίζει και εξελίσσεται αλλά εσύ δεν είσαι εκεί να χαρείς η να κλάψεις μαζί τους και σιγά σιγά απομακρύνεσαι και διαπιστώνεις πως πλέον οι φίλοι σου δεν είναι πια τόσο δεμένοι με σένα λόγω απόστασης και στο τέλος σε ξεχνανε καθως περνάν τα χρόνια.Άλλος παράγοντας είναι η μοναξιά που θα νιώσεις τουλάχιστον αρχικά όταν φυγεις.Θα έχεις από ελάχιστους ως και κανέναν γνωστό και είναι δύσκολο να διευρυνεις τον κύκλο σου όταν έχεις μια α ηλικία.Επίσης η διαφορά στην κουλτούρα είναι εμφανής και κάποιες φορές θέλοντας και μη θα σκονταφτεις πάνω σε αυτές τις διαφορές και δε θα ξέρεις πως να αντιδράσεις και τι να κάνεις. Προσωπικά αν με ρωτήσεις ειμαι αρκετά χρόνια εκτός Ελλάδας και έχω και τη δική μου οικογένειά που είναι το μόνο μου αποκούμπι αλλά δεν εχω συνηθίσει ακομα.Η Ελλάδα μου λείπει καθημερινά και ειδικά σε μεγάλες χριστιανικές γιορτες (Χριστούγεννα και Πάσχα)νιώθω ακόμα χειρότερα γιατί πολλές φορές δε μπορώ να βρεθώ με τα αγαπημένα μου πρόσωπα και να ακολουθήσω τα εθιμα της πατρίδας μου στο έπακρον.Νιωθω με λίγα λόγια πολύ έντονα ότι ειμαι μια ξένη σε μια άλλη χώρα και αυτό με θλίβει ιδιαίτερα.