Αυτό που περιγράφετε σε σχέση με τον εαυτό σας λέγεται κοινωνική παιδεία, την οποία διαθέτετε. Αν με ρωτήσετε, ο κόσμος -και ιδιαιτέρως τούτη η χώρα- χρειάζεται περισσότερους ανθρώπους σαν κι εσάς. Σύμφωνοι. Ένας τρόπος είναι να κρυφτείτε από όλους και όλα. Αυτό θα λυτρώσει εσάς σε προσωπικό επίπεδο, αλλά συγχρόνως θα σας απομονώσει και θα σας απογοητεύσει. Εναλλακτικά; Πιστεύω, πως καλό θα ήταν να μοιράζεστε τον τρόπο με τον οποίο αντικρίζετε τον κόσμο. Για παράδειγμα, θα μπορούσατε να μιλήσετε στα παιδιά που σκόρπιζαν τα χαρτιά στο δρόμο, όχι με διδακτικό ή αυστηρό τρόπο, αλλά συμμετοχικό. Μην περιμένετε θαύματα. Όμως, μερικοί είναι περισσότερο ανοιχτοί από άλλους στο ενδεχόμενο να βελτιωθούν. Έτσι κάποια παιδιά ίσως να σας κορόϊδευαν, κάποια ίσως να σας μιμούνταν. Εσείς το σπόρο μια φορά θα τον είχατε φυτέψει στους λίγους δεκτικούς.Η σιωπή είναι χρυσός, αλλά όχι πάντα. Η αλλαγή είναι αργή, αλλά αξίζει. Δείξτε τον τρόπο και κάποιοι θα σας ακολουθήσουν. Αργά και σταθερά. Η απογοήτευση είναι μη παραγωγική και η παιδεία χρειάζεται ανθεκτικότητα κι επιμονή. Αν τη διαθέτετε, επιμείνετε με το παράδειγμά σας. Δε χρειάζονται λόγια και διδαχές, αλλά πράξη. Από την άλλη, όπως δικαίως σας προτείνει ο σχολιαστής, μπορείτε να μεταβείτε στην Ελβετία ή όπου αλλού ο κόσμος διαθέτει όσα στη χώρα σας εκλείπουν. Το στοίχημα βεβαίως είναι να μπορέσετε να κάνετε τη διαφορά εδώ. Μην περιμένετε θαύματα κι "ευχαριστώ". Ωστόσο, η ικανοποίηση της παραμικρής αλλαγής είναι πολλαπλάσια της όποιας απογοήτευσης.